raký fabrikasýnda çalýþtýðý
25 yýl boyunca
hiç aksatmamýþtý
her akþam dönerken evine
bir bebek gibi kollarýnýn arasýna almayý
o ufak rakýsýný

sonunda olan olmuþtu
karýsý alýp kýzýný yanýna
Ýstanbul’a göçmüþtü.

ama adam yine de aksatmadý
çalýþtýðý fabrikadan
her akþam kendisine verilen
rakýyý evine taþýmayý
ta ki sað bacaðýný
soðuk hastane duvarlarý arasýnda býrakana kadar

küçük, ufak tefek bir adamdý
yüzü hep kederliydi
bir tek gözleri pýrýl pýrýldý

bu ufak tefek adamý son ziyaretine gittiðimde
yavaþça kaldýrýp yorganý
bir dostuna yarasýný gösterir gibi göstermiþti
artýk olmayan bacaðýnýn gövdesinde býraktýðý boþluðu
gözlerindeki pýrýltý gitmiþ
yerini hüzünlü bir buðuya býrakmýþtý

ama eðilip de yataðýn altýndan çýkarýrken
25 yýldýr bir tutku haline gelmiþ
o ufak rakýsýný
gözlerindeki pýrýltý bir anlýk da olsa
gelip yerleþmiþti hüzne býraktýðý yere.

þiþenin kapaðýný açýp bir fýrt aldýktan sonra
bir tane de bana ikram etmiþti
ve ardýndan eklemeyi unutmadý
“aman kimseye söyleme”