Her nasýlsa o gün tramvayýn rahat ve çekici koltuklarýndan birine nihayet (!) oturabilmiþtim. Dýþarýyý seyredip boþ boþ düþüncelere dalmýþken aracýn zamansýz ve acý bir frenle durduðunu hissettim. Herhalde yine sinyal kapalýydý diye düþünürken gözüm bir çocuða takýldý. Küçücük olsa olsa beþ altý yaþýndaydý bu erkek. Pislikten kararmýþ, leke leke olmuþ yýrtýk sarý bir eþofmaný vardý üzerinde.

Minik ayaklarýna giydiði kocaman ve palazlanmýþ eski spor ayakkabýsýyla Ýstanbul’un en iþlek caddelerinden birinde, öylesine; sýrtýnda bir yeþil kalýn kazak, yüzünde henüz kararmamýþ bir masumiyetle duruyordu.

Tam laleli üniversite tramvay istasyonunun üniversite tarafýndaki çöp bidonlarýnýn yanýndaydý. Sürekli bir yerlerini kaþýyordu çocuk! Kýçýndan sonra, karnýný, sonra kafasýný, kolunu, burnunu… Öyle pisti ki üstü baþý bittendir piredendir diye düþünür her insan. Sonra az ötede kendinden biraz büyük diðer çocuða doðru iki üç adým attý, muhtemelen aðbisiydi. Sadece biraz daha sert, biraz daha kara ve biraz daha çirkindi bu çocuk… Büyük olaný çöpten bir þeyler karýþtýrýp incelerken küçük olanýna da bir þeyler söylüyordu. Ama o hiç aldýrýþ etmiyordu büyüðüne, sanki duymuyormuþ gibiydi onu. O da benim gibi seyre dalmýþtý etrafýný, kaþýnmaya da devam ederek. Derken ikindi vaktinin eðilmiþ gün ýþýðý yüzüne vururken, tramvaya ardýndan bana doðru döndü küçük. Daha da bir belirginleþti þimdi yüzü; siyah kýsa saçlarý, esmer yüzü, üst dudaðýna yapýþmýþ kuru sümüðü, bembeyaz göz aklarýnýn içine konmuþ iki koyu gözbebeði ile en saf haliyle bakýyordu hayata. Durmuþ tramvayý seyrederken sað elini saçlarýna götürdü, alnýndan yukarýya doðru avucunun içiyle bir hamle yaptý. Olmadý! Saçlarý tekrar düþtü alnýna. Bir daha bir daha denedi ama yine dikemedi saçlarýný þöyle istediði gibi fiyakalý. Sonra avucunu bir güzel yaladý. Tekrar denedi saçlarýna þekil vermek için. Bu son hamle iþe yaramýþtý, sonra biraz daha tükürükle bir daha ayný hamleyi yaptý. Ýyice emin olamamýþtý belli ki, elini orada tutmaya da devam etti. Bir yandan eliyle saçýný tutarken diðer yandan büyüðünün yanýna doðru gitti çocuk. Çöpten çýkardýklarý kutularý karýþtýrýyorlardý ama bir yandan hala saçýný tutuyordu...