Henüz üç yaþlarýnda bir çocuðum. Babaannemi anýmsýyorum, bakýþlarýyla büyük bir boþluða bakan gözleri hala gözlerimde öylece durur. Sonrasý, ölü bedeninin yýkandýðý an… “Soðuk su, sýcak su” sesleniþleri arasýnda yýkanarak kefenlenmesi… Ne zaman bir kývýlcým ateþ karþýnda görsem kendimi, daima onun sevgisinin boþluðunu, yalnýzlýðýmýn üþüdüðü hissettim. Ve hayatýmda ilk kez o an, sevdiklerimi kaybetmenin o tarifi imkansýz boþluðunu yaþadým…

Ama iþte böyledir hayat.

Þimdi masamýn üzerindeki fotoðraflara bakýyordum da aklýma nedense sevdiklerimin býraktýðý o ilk boþluðu hissediþim geliyor.

Sonuçta nedir yaþamýn gerekçesi?...

Hayat bazen yürekten vuruyor insaný; hiç beklenilmeyen bir an’da… Bazý anlarda yaþama gücü bulamýyor insan...

Öylece oturmuþ, kalakalmýþken bugüne kadar yaþadýðým acý-tatlý tüm an’lar gözlerimin önüne geliyor. Ben hayata biraz kýrýkça tutunanlardaným; her an vazgeçmeye hazýr olanlardan. Ama yine de her þeye raðmen tutunduðum zamanlarda da tutunanlardan.

Belki bunca didinme, bunca emek, bu koþuþturmaca hep bu hayata kýrýkça tutunmama karþý kendimin kendime açtýðý bir meydan savaþý. Biraz kýrýk da olsa hep o “tutunma” telaþý. Çünkü bazen yaþamýn kendisi ölümle denk olabiliyor. Ýplerini elinde tutamadýðýmýz “hayat” denilen bir garip yarýþýn içinde savrulurken baþka hayatlarý da tanýyýp, kýrýlabiliyor insan. Bir anda kendini böyle derin düþüncelerde bulabiliyor insan. Çaresizlikten belki… Belki de biraz yoðunlaþan özlemlerden…

Ama iþte böyledir hayat.

Hayat oyununu oynar bize... Kimi zaman kendinizi sarýlýp sarmalanmýþ hissedebilirsiniz; eliniz kolunuz baðlanabiliyor. Bunu bilirsiniz; ama bilmek demek, kabul etmek midir?

Ama iþte böyledir hayat.

Bazý anlarda bir boþluða düþer gibi hissedebiliyor insan kendini; en büyük korkusu bir yandan da o boþluða düþmek oysa. Çünkü o boþluðun derinliklerinde gördüðü kendi yansýmasý. Sonra? Sonra kendini oraya býrakýrken buluyor. Sonu olmayan bir boþluk, bir hiçlik. Bazen ayakta durabilmek o kadar zor ki. O boþluðun derinliklerine düþüvermek daha kolay.

Ama iþte böyledir hayat.

Onca insan, onca para, onca hýrs, onca çapsýzlýk belki de kimilerinin hayatýna ayrý bir anlam katýyor, oysa o derinliklerde varýlan nokta hep ayný.

Sonuçta boylu boyunca uzanýlan toprak altý. Hepsi o kadar…