BÝR SONRAKÝ AYRILIK

Bir sonraki gece....

Birer birer gittiler yaþamýmdan . Herbiri ayrý bir yaraydý , her biri ayrý bir yaþanmýþlýk, güzel ve çirkindiler , umutlarý , umutsuzluklarý vardý , sevadalarý vardý , en önemlisi insandýlar , insan olmayý ve insanlarý seviyorlardý . Ben onlarý öylece seviyordum. Yanýmdalarken kýrýyordum onlarý , bazen küçük düþürüyordum , kendimi yükseltiyordum . Oysa paylaþýlýmýþlýklarýn en güzelini yaþýyordum onlarla . Kurgu deðildi bu , sýralý hayaller silsilesi deðildi , kandý , etti , duyguydu tümüyle . Önceleri bebim için tutunacak birer daldýlar , hiçliðimi eriten çokluðumdular , sonralarý sevdamdýlar .

Sabah...

Güneþ penceremi týrmalýyordu artýk . Ben geceden kalma mutluluklarýnmý süzerek güne umutlu baþlama kavgasýndaydým . Yaþam sürecinin bir basamaðýný daha yýlgýn ve duraðan atlamaya hazýrlanýyordum . Geçmiþ belleðimde dingin bir tutarlýlýkla mýhlanýp kalmýþtý . Bu yaþadýðýmýz günlerin ne denli kepaze olduðunu mýrýldanýyordum . Ýçimde acý tadý vardý ayrýlýklarýn , yalnýzlýklarýn .Boþluðu kucaklayan kollarýmda yorgunluk ve yitikliði ayný anda yaþýyordum .Geleceði bilmiyordum ve bu beni yaralamýyor aksine kamçýlýyordu . Dört elle olmasa da yaþama baðlanmamý saðlýyordu . Ýleriye dönük planlar yapmýyordum , dilidmde hep ayný dizeyi gezdiriyordum ; “Que sera sera” . Hoþuma gidiyordu bu. Ama kadercilik deðildi benimkisi , sadece hoþuma gidiyordu. Çünkü bir bakýma doðruydu , olacak olan olurdu ve bu yabancý dildeki karþýlýðý içimi ýsýtýyordu.

Dünü artýk unutup beynimin ücra bir köþesine itmenin zamaný gelmiþti. Bana yararý yoktu hatýrlamanýn . Unutmak ; o ne büyük bahtiyarlýktý. Ve çoðu insan kendini irdelemek yerine bu büyük zenaati kullanarak mutluluða eriþiyordu. Ama benim için yine de eþidi yaþamamaktý.

Evden çýktýðýmda kör bir vaktiydi sabahýn ve körlük sanki tüm þehri sarmýþcasýna insanlar da yitik bir þeylercesine ararcasýna , kör topal ilerilyorlardý caddelerde , birtaz sonra her biri iþyerlerine, okullarýna varacak ve akþama kadar yaþama ara vereceklerdi. Çünkü yazarýn dediði gibi yaþam gecenin konusuydu , tek kalmanýn ve içkinliðin konusuydu , gündüzün ve hengameli bir kalabalýðýn deðil . Bu bir anlamda rahatlatýyordu insanlarý , iþteyken sayýlar ya da dosyalarla uðraþýyor , kimisi yük taþýyor , kimisi araba sürüyor ve akþama evlerine döndüklerinde rahat bir yorgunlukla uykuya dalýyorlardý ve bu ebedi istirahat provalarýný habersizce yaptýktan sonra kendilerini ertesi güne aktarýyorlardý. Ben de bu yýðýnsal kalabalýða katýlarak hýzla yolumu eritmeye baþladým . Kafamý hiçbir þey üstünde yoðunlaþtýramýyor , sadece yürümekle yetiniyordum . Belki de bu benim mola veriþimdi . Anlamsýz bir rahatlýkla öylece ilerliyordum her sabah ve hergün yaptýðým gibi iþle ilgili ve birbiriyle ilintisiz bir sürü þeyi kafamdan hýzla geçirirp sonuçta hiçbir yere varamamanýn huzurunu yaþýyordum.

Mola...

Ýþe geldim artýk. Rutin selamlaþmalardan sonra masama oturdum. Birkaç kiþi gelip bir þeyler analttýlar . Boþ bir anlayýþlýlýkla suratlarýna baktým . Ne anlattýklarýný biliyordum , dinlemem de gerekmiyordu aslýnda ama büyük bir dikkatle dinliyormuþ gibi yapýyordum . Hepsi dinlenilmiþ olmanýn ve onaylanmanýn sevinciyle ayrýldýlar yanýmdan , ne büyük huzurdu onaylanmak. Dosyaný çýkardým , birþeyler yazdým , rutin , sýradan hep yazýlagelen þeyler .Ezberlenmiþ roller gibi rahatça akýyorlardý kaðýda . Deðiþik olaylar olmasýný bekliyordum . Ufak bir renkti aradýðým. Ama yaþantýmýz ömylesine tek renk hale gelmiþti ki o renk dýþýndaki rtenklere þüpheyle bakmaya da alýþmýþtýk . Siyahýn bile tek tonu vardý bizim için , versiyonlarý deðil sadece kendisi ilgilendiriyordu bizi.

Bu karmaþa içerisinde daha fazla renge tahammülümüz kalmamaýþtý sanki. Zaten varolan o tek renk bile yeterince korkutuyordu bizi . Daha büyük korkulara katlanamazdýk , yaþantýmýzý diðer renklerle kirletemezdik . oysa yýllar sonra kirlenmenin güzel olduðuna dair reklamlar yapýlacaktý .

Etrafýmý boþ gözlerle süzdüm . Bir arkadaþla göz göze geldik . Yine ayný sevimil bakþlar ve baþ eðmeler . Ne kadar tanýdýk bir yaþamdý bu , bana aitmiþ gibi . Cidden benim miydi bu yaþam ? Telefon çaldý . Bir ses evecenlikle “Doktora gidiyorum , eve geç kalacaðým” dedi. Tamam bile demedim , gereksizdi çünkü . Yemek vaktine kadar öylece oturdum , birkaç imza attým , birkaç demlik çay içtim , sigaramý hiç ettim onunla birlikte . Ne iyi ....

Yemekten dönünce gazete okudum . Kuponalarý seyrettim . Kesmek külfet ama seyretmesi zor deðil . Keþke “Kuzate” diye bir gazete çýksa ve ben kuponlarý öylece seyretsem . Ne haber , ne köþe yazýsý , ne salya sümük duygu pazarlayýcýlarý, hiçbiri, bu tek renk hayatýmýzý kirletmese. Ama ben bunlarla avunabilecek miyim? Mutlu olmam þart mý? Gazeteleri karýþtýrdým. Kýþýrtýsý beynimi zonklatýyor. Devam ettim , bir ara telefon çaldý. Sonra “Sizi arýyorlar” dediler. Büyük bir üþengeçlikle yarimdemn kalktým . Ses tanýdýk ve sadece bir cümle “Gidiyorum”...

Öðle vakti...

Telaþla kapattým telefonu. Rengim deðiþmiþti. Hýzla çýktým iþyerinden . Koþasým geldi ama yapamadým , çok istedim ama adýmlarým ihanet etti bana . ( Kýþ , rüzgar her þeyi itekliyor. Yolda iki kiþi öylece yürüyordu rüzgara aldýrmadan. Üþüyorlardý ama elleri ceplerinde deðil . Dar bir yola sapýp dik bir yokuþa çýktýlar. Sonra bir koruluk . Þaraplarýný çýkarýp sessiz çýðlýklarla yudumladýlar. Yanlarýndan birkaç kiþi geçti , bakýp gülümseyerek. Sonra þiþeleri bitiyor ve birisi yuvarlana yuvarlana , diðeri onu kaldýrmaya uðraþarak ilerliyorlar. Sonra keskin bir soðuk , uzun bir yürüyüþ ve sahne sona eriyor.)

Aklýmdan hep paylaþýmlarýmýz geçti. Ýnatla itekliyorum onlarý ama gitmediler. Gitmelerini istemiyordum aslýnda . Baðýrýyorum , duymuyorlar , yýtýyorum kaldýrýmlarý karþýma dikiliyorlar , aðlýyordum. Ýskeleye geldim þimdi , etrafý kolaçan ederek. Gideceðim yolu bulunca hizla ilerledim. Orada , ileirde duruyordu . Sýrtý bana dönük . Adýnlarýmý aðýrlaþtýrdý. , bu süreyi uzatýr diye. Yavaþça yaklaþýp sýrtýna dokundum . Donuk gözlerle baktý. Susutuk. Yýrtýcý ve korkunç bir sessizlikti bu. Sokak boyunca ilerledik , durdu.

“Sana söylenecek çok þey yok dostum. Gidiyorum , çünkü bu aklayacak beni. Gidiyorum , çünkü kalýrsam yoklaþacaðým . Aðlamayacaðým , göz yaþlarýmý harcamayacaðým. Son anýmýz salyalý sümüklü olsun istemiyorum . Biliyorsun gönlümüzde acýlara daha çok yer var. Ýleride ellerimiz yine kavuþacak , kuvvetle sarýlacaðýz birbirimize . O güne deðin aðlamak yok , sevinçten aðlayana kadar aðlamak yok , dostum , gidiyorum.” dedi .

Birþey söyleyemedim , boðazýmdaki çýðlýk taþamadý dýþarý. “Öyledir , dost , öyledir.” dedim. Kucaklaþtýk ve yönlerimiz ayrýldý , belki sonsuza dek . Ama bu incitmedi bizi . Kýrgýnlýðýmýzý ve haykýrýþlarýmýzý kalbimize gömdük . Aðlamadýk , çünkü aðlamak yaralayacaktý bizi. Güldük ve isyanla boyun eðdik , güpegündüz.




Ýlk deðil , son da ....


Artýk kayboldu gözden ve ben yýllar sonra ilk kez gözlerimden akan yaþaþ þaþarak ve aydýnlýðýmýzý elimde güneþe eþ tutuarak iþimin yolunu tuttum . O gitti ve güçlüler hep terk edenlerdir sözü geldi aklýma , güldüm.

Akþam...

Körpe mutluluklarý daha baþta yitirmenin ve umutlarýmýzý kararsýz sabahlara ötelemeninne denli zor olduðunu ikimiz de biliyorduk artýk . Devinen bir korkaklýk içinde uykulu bir sanal yaþamýn kýpýrdanýþlarýný içimize akýttýk. Dün günlerin en güzeli gibi görünse de henüz yaþamadýklarýmýzýn da mutluluklara gebe olduðunu umuyorduk. Ama kendi dünyalarýmýzda bunu ne denli gerçekleyebileceðimizden habersisizdik. Ve bilmek iþime gelmiyordu.

Ýkimizin de içimize sýðmayan dünyalarýmýzý ortada bir yerelerde buluþturmayý umuyorduk . Bir baðlamda baþarmýþtýk da bunu . Ama yine de olamamýþtý . Ýki ayrý insandýk , iki ayrý dünya . Düþlerimiz ve sevdalarýmýz vardý birbirine teðet , o özgürlüðü seçti ben sadece ipimi uzattým , fark buradaydý. Hayat bir sonraki ayrýlýða kadar yeni bir yara açmýþtý kalbimde ve zaman buna çare olacaktý , umut ediyordum.


Dündar BAYRAM