GEÇÝÞ : ..........................

Bellek þaþýrtýcý .. Þakacý..Bazen de kýrýcý..
Durup durup neleri getiriyor aklýma çook uzaklardan. Ama bugüne dair saklmaya çalýþtýklarýmý, henüz yaþadýklarýmý, “unutmam” sandýklarýmý alýp götürüyor el çabukluðu marifet.

“Aa, çok kolaymýþ canýýým, yazmama gerek yok! “ diye not etmediðim isimler, telefon numaralarý uçup gidiyor . Sonra “neydi ? neydi ? “ diye kumrular gibi düþünüyorum. Bir de üzülüyorum ;” ben geri zekalýmýyým, bu kadar kolay bir þeyi nasýl aklýmda tutamýyorum !” diye ..

Ýþte ayný bellek, ortaokuldaki falanca arkadaþýmýn okul numarasýný mesela,þak diye getirip oturtuyor hafýza salonumun baþ köþesine.. Böyle beklenmedik, arsýz misafirlerle doluyuz salon salomanje.. Ýnsanýn hatýrlamak ihtiyacý duymadýðý gereksiz þeyleri hatýrlamasý, dayanýlýr þey deðil... Bilgisayar ortamýndaki kadar kolay olmuyor bu ayrýntýlardan ve gereksiz bilgilerden kurtulmak. Ýki kere týklamakla gitmiyorlar. Aksine , ben kovdukça yapýþýp kalýyorlar..

Dün, bakkaldan ekmek aldým, para üstü bekliyorum , aniden zýnk diye bir ezgi çýktý geldi. Þakacý bellek yptý yapacaðýný yine. Bakkalýn bana uzattýðý üç beþ madeni paranýn þýkýrtýsý eþliðinde benim beynimde bir izci marþý :
“ Yollar uzun, dikenli, taþlý olsa da,
Bastýðýn yer üzüntülerle dolsa da
..... izci, gülerek yürür!”

Bak,bak, bak! Ne alakasý var þimdi? Ýlkokul 4. ve 5. sýnýflarda izciydim ben. Bu izci marþý da o yýllardan. Ýyi ama, ben bu marþý, o anda, bakkaldan pra üstü alýrken yani , htýrlamak istemiyorum ki.. Ýlahi bellek..Alemsin ! Alamsýzca güldüm beynimde dolaþn ezgiye..Bakkal da nezaketen güldüðümü sandý. Bir teþekkür gülümsemesi sandý . Karþýlýk verdi. Ýçimde izci marþýnýn ezgisi, uygun adým eve döndüm.

Dün sabahtan beri belleðimin bu hýnzýr þakasýyla, yani hafýzamdaki arsýz misafirle haþýr neþirim.
Gazete haberlerine göz atarken , AB7ne uyum çalýþmalarýný okurken mesela, iç sesim baþlýyor :
“yollar uzun, dikenli, taþlý olsa da.....”

Dünden kalan iki kepçe kýymalý bezelyenin yanýna bulgur pilavý piþirip bu akþmý da kurtarmaya çalýþýrken ayný ezgi :
“ yollar uzun dikenli , taþlý olsa da...”

Büyük kýzýmýn yaþadýðý fýrtýnalý ergenlik dönemini, hayalkýrýklýklarýný, onur kýrýklýklarýný, gönül kýrýklýklarýný izlerken hep ayný þarký :
“ yollar uzun, dikenli, taþlý olsa da.....”
Kayýnvalidesinin sitemlerine dayanamayan arkadaþýmýn, epeyce borçlanarak bir ev satýn alýþýna þahit olurken yine o sözler...o ezgi ...

Gitmiyor bir türlü..Anladým ! Tamam, sen yoluna devam et, diyor bilinçaltým.Þartlar yýldýrmasýn seni, diyor. Gülümseyerek yürümeye devam et , diyor. Yýlma , diyor. Anladým.

Anneannem derdi ki , rahmetli : “Bak þu zeytin aðacýna.. Kýrýlmak zeytine výz gelir. Kýrýldýðý yerden filiz verir, yeniden yeþerir onlar , Onlarý örnek al ! “

Korkuyorum anneanneciðim ; ya boyum uzamazsa diye korkuyorum..Her yaným filiz!