Düþmeye öyle yakýným ki ,

Derin bir sessizlik sarýyor benliðimi, sorulardan bir yol yapýyorum kendime, cevaplarýný adýmlarým buluyor ve siliyor ayak izlerimi .Unuttum kendime verdiðim sözleri, göðüs kafesimdeki aðrýyý hatýrlamak için incitiyorum bedenimi. Gölgeleri topluyorum , ardýmdan kimse gelmesin diye.Unutmak için adýný sayýkladýðýmda ezberim oluyor, sinsi bir gözyaþý gibi fýrsat kolluyorum kendi selimde boðulmak için.

Düþmeye öyle yakýným ki ,

Gözlerinde saklýyorum kaçýþýmý ve gözlerin diyorum ; bir yaný sanki uçurum þehri terk eden bir sokak gibi tek baþýna, bir yanýysa gökyüzü belleðimde derin bir mavilik.Ceza veriyorum kendime, susuyorum susuyorum... Gök gürültüsüyle boþalan bir yaðmur yaðdýðýnda yanaklarýma, adýný sayýklýyorum ezberim oluyor, gezgin sarhoþlar gibi anlatýyorum acýtan öykülerimi ve baþlýyorum ;
     

Düþmeye öyle yakýným ki
Tut beni !

Seni seviyorum deme
Çýnlamasýn kulaklarýmda aðrýsý aþkýn

daðýldýðýnda akþam kokularý
korkularýmýzýn.
seni topla kendine,
açýlmasýn kutsal ýþýklarý
kentin.
gözlerinde tutup
ellerinde sev
acýyan yanýmý

Düþmeye öyle yakýným ki
Tut beni

seni tanýyorum deme
kalkmasýn ayrýlýk trenleri yüreðinden

þehirsiz sokaklarý say
akarken yaðmurlarý
yalnýzlýðýn
beni çýkar kendinden
sönmesin yýldýzlarý
gecenin
gözlerinde tutup
saçlarýnda taný
ayrýlan yanýmý

Düþmeye öyle yakýným ki ,

Üþüyorum, aðlayarak terk ediyorum yitik þehrimi, yýkýntýlar arasýnda kendime rastlýyorum usulca kulaðýna fýsýldýyorum gördüðü rüyayý , beni tanýmýyor ve sayýklýyor adýný, ezberi oluyor , temiz sokaklar bahçeli evler görüyorum.arkamdan bir ses “ ruhunu bedeninden ayýrma “ diyor bense ona “ tut beni “ diyorum.