Ay güneþin ýþýðýný yansýtýr. Kalemim de gönlümdeki sevdalarý.
Güneþ ýþýðý çok güçlü, çok sýcak. ayýþýðý mat ve serin. Ayýn gücü yetmez, gün ýþýðýnýn tümünü yansýtmaya. Kelmimin de gücü yetmiyor, gönlümdeki fýrtýnalarýn, sevda ateþinin tümünü yansýtmaya.
Gözlerin öyle büyülü, öyle etkili, öyle çekici ve yakýcý ýþýnlar yayarlardý ki, her bakýþýmda gönlüm pervane kesilir, kaþlarýn ve gözlerin arasýnda bir kazazede gibi çýrpýnýp dururdu.
Gözlerine bakmaya doyamadým. Ýpek saçlarýný okþamaya kýyamadým.
Karþýmdan her geliþinde sevdanla intihar eden gönlüm beyaz güllerden halýlara dönüþür, mermer beyazý ayaklarýn incinmesin diye, yollarýna serilirdi.
Ýlahi bir iradenin doðal notalarla bestelediði sesin, kul yapýsý bestelerin en güzelinin bile çok üstünde, içime iþleyen, beni sarhoþ eden naðmelerle doluydu.
Durmadan dönen dünyanýn kamburunda bir hayal olduðumuzu bile bile, güzel gözlerinin, ipek saçlarýnýn, bestelenmiþ sesinin esiri oldum.
Sen yanýmdayken umutlarým vardý. Beklerdim. Beklediðimi bilirsin, geç de olsa gelirsin diye..
Benim için varlýðýn cennet, yokluðun cehennemdi.
Kaldýrýmlarý adýmlayan güzeller yaðmurundan gönlüme sýzmýþ bir damla, baþka dünyalardan gelmiþ, konuþan, gülen, yürüyen, canlý ve nadide bir çiçektin.
Seni bilmeden koklayan deli gönlüm yandý, yandý....
Sonra yine büyülü, baþka düünyalara gittin.
Hem de dönmemek üzere.
''Dönülmez akþamýn ufkundayýz, vakit çok geç...'' artýk.
Tükenmiþ umutlarla dönmeni bekliyor, belki bir gün karþýlaþýrýz, diye hayallere kapýlýyorum.
Dumansýz ateþlerin görünmez alevleri arasýndayým.
Biliyorum.
''Sen hep beni mazideki halimle tanýrsýn,
Hala bilirim aþk ile sever, kýskanýrsýn...''
Sensizlik zor. Sensizlik dayanýlmaz.
Sen gelemiyorsan, ben gelirim.
Söyle.
Neredesin sen?

Mehmet Nacar
(Neredesin Sen'den)