Aman, her þey boþ, vallaha boþ. Vapur en son ne zaman kalkýyor, ondan haber ver bana. Uyumaktan daha güzel þey yok, ben bunu bilir, bunu söylerim sana.

Kýzýn rüyasýnda; o bir gün gelmeyecek iþine, hiç haber vermeden. Issýz dünyasýndan kimsenin haberi olmadan. Uyuya kaldý zannedecekler veya hiçbir þey düþünmeyecekler. Kimse ilk baþta önemsemeyecek, zaten hiçbir zaman önemsenmedi. Arayan bile olmayacak, kimse numarasýný bilmezdi zaten.

Ama sonra bir gün haberleri olduðunda… Kim bilebilirdi diyecekler, onun o olduðunu, bizimse biz. Ayný bizden biriydi, farkýmýz yoktu hiç. Senin benim gibi, sýradan ve sessiz. Adsýz. Kim bilebilirdi onun o olduðunu, bizimse biz…

Ýffetsiz bir akrostiþ düðünü, bu sefer ikincilerde. Sana doðru doðmakta, kýzýl havalarý seyretsen bile. Atma, Haþim, gün çoktan akþam oldu. Kirli sokaklarýnda Ýstanbul’un güneþ soðuk ve alçaktan battý. Ah, bu son fasýl…