ben sana puslu, karýn sancýlarýyla dolu bir sabahta tutunmayý sevdim. tutundum sýcaklýðýna, varlýðýndan atmayacaðýna, koymayacaðýna yarý yolda ve güvenimi sarsmayacaðýna olan sonsuz inancýmla. nasýl bir bebek annesine tutunursa sonsuz bir güvenle, iþte tam da öyle...
ben sana soðuk, buz gibi, katý kalpli bir kýþýn bembeyaz baðrýnda ýlýk bir çay buðusuyla tutunmayý sevdim. buz gibi ellerimi bardakla ýsýtma çabasý içinde, hafiften yüreðim titreye titreye ama ümitle tutunmayý sevdim.
ben sana bu boktan yerin anlamsýz sýradanlýklarý; zavallý baðýmlýlýklarý; ve köhne, ve eskimiþ, ve bitkin yanlarý arasýnda tüm umutlarýmýn tam da tükeneceði anda sýðýnmayý, tüm satýlmýþlýklardan soyutlanmayý ve acýyanlarýmý sarmayý öðrendim. tutundum bu yüzden bir kez daha. ve sevdim tutunmayý...
ben yorgun argýn, býkkýn zamanlarda yeniden ayaða kalkma gücü vermeni, durmadan senin yanýnda kalmak gerektiðini öðütlemeni ve bilmeden seni sevmenin yüceliðini kanýtlamaný sevdim.
ben tam da su anki gibi kelimelerin kifayetsiz, asi ve bir araya gelmeyen yanlarýyla sana yazmaya çalýþmayý; ama elverip de bir türlü yazamamayý, dizginleyememeyi duygularýmý ve her yazýnýn sonunda biraz daha ümitlenmeyi sevdim sende. ve tutundum öðrettiðin sevgiye...
ben kýþ ortasýnda buz tutan dallarýmda limon çiçeklerini deðil, kardelenleri yeþertmeyi, yeniden yeniden sana olan baðýmla dirilmeyi, günýþýðýndan bir kokuyla tam ortana süzülmeyi, damla damla sana yaðmayý sevdim. sevdim senin için bahar güneþinde paramparça olmayý.
ben sevdim seni ve tutundum. hâlâ da tutunuyorum umarsýzca. bir damla su için çýrpýnan serçe yavrusu gibi gözlerimi kapayarak ve güvenerek. tüm terkediþlerine raðmen deliler gibi ardýndan koþup gelerek. sevdim seni!