Yazmak zorundayým ama yazamýyorum. Hem de seni yazmak zorundayken yazamýyorum. Evet, yanlýþ anlamadýn, seni sana yazmak istiyorum ama yazamýyorum. Sana olan haykýrýþýmý... Hatta haykýrýþ ötesi, çýðlýk çýðlýða yazmak zorundayým. Acýmý, sancýlarýmý, çarelerimi baðýrmak zorundayým. Yapýyorum da!.. Ama sen yerine içime baðýrýyorum. Ancak böyle rahatlýyor, sana böyle yaklaþabiliyor ve ulaþabiliyorum.

Seni bana ifade etmek, anlatmak, öðretmek zorundayým. Çünkü kendimi sana baðlamak zorundayým. Ýçimdeki sevgi gibi tek taraflý nefretimi de sana kusmak zorundayým. Sen de, kalbim olduðun gibi lavabom da olmak zorundasýn!..

Kendimdeki çýðýrdan çýkýp, kendime karþýdan baktýðým zaman, artýk seni deðil kendimi sevmek zorundayým. Seni deðil kendimi. Eðer görmem gerekiyorsa, kendimi kendi karþýmda öylece kanlar içinde yýðýlýp kalmýþ bir durumda, bu zorunda olmaya da hazýr olmak zorundayým.

Senin aksine, sevgiden, aþktan, seviþmekten de korkmamak zorundayým. Gerektiðinde ‘seni sevmiyorum’ diyebilmek zorunda olduðumu da biliyorum. Gerçeði öðrenmek istersen, seni zaten sevmiyorum, sevmek de istemiyorum. Ben sadece içimdeki nefreti, sana olan nefreti seviyorum ve de sevmek istiyorum. Bu sevgim yüzünden seni sevmemek zorundayým. Ayný senin beni sevmemek zorunda kaldýðýn gibi!..

Þarkýmýzý dinlemek zorundayým sanma sakýn. Çünkü artýk ‘þarkýmýz’ diye bir þey de yok. Þimdi, sadece ‘þarkýn’ ve “þarkým” var. Ayrýca artýk, saklamak zorunda da deðilim ne seni, ne beni, ne de hiçbir þeyi. Yani, ‘ikimiz’ diyebileceðim bir zorunluluk yok. Anlasana, artýk ikimiz diye bir þey yok, ikimiz de yokuz. Biz yokuz!.. Yok olduk, yittik nefretimin içinde!..

Belki ben, ‘ben’ olmayabilirim. Ama sen de ‘sen’ deðilsin. Ayrýca insan olmak zorunda olduðun halde, sen insan da deðilsin. Bir hiçsin ve yitiksin. Hem de bir nefrette yitecek kadar basit bir hiç!..
Ben seni terk ettim. Sen de nefretimde beni. Terk edildik. Karþýlýklý terk edildik, bir nefretin içinde. Zorundayým; burada kendimi karþýma dikip, karþýmdakinin kalbinin sesini dinlemek zorundayým. Ýçimdeki korkuyu gömmek, yenmek, tüketmek zorundayým. Bu savaþý kazanmak için, parmaklarýmý kilitleyen nefretimi takip etmek, onu dinlemek zorundayým.

Nefret, kýskançlýk, hayranlýk, baðlýlýk, aþk, sevgi, kin gibi tüm insansý duygularla doluyken sana karþý içim, gittin!.. Gitmek zorunda kaldýn!.. Beni, sana olan tüm duygularýmla býrakýp gittin. Sen nasýl yaptýysan, ben de yapacaðým, yapmalýyým. Býrakmalýyým seni nefretimin kollarýnda. Arkama bakmak zorunda deðilim ve bakmayacaðým da. Seni koluma bile takmamýþken, kimseyi ve hiçbir þeyi de takmayýp kafama gitmek zorundayým, ayný senin yaptýðýn gibi. Ama gitmeden son bir kez daha seninle olmak zorundayým.

Ýçimdeki korkuyu sadece son bir kez daha yutmak zorundayým. Elimdeki býçaðý dayamaya hazýr olmak zorundayým, nefretimdeki adresine. Yanýna gelmem, artýk birbirini kovalayan saniyelerle yarýþmak zorunda. Yapmam gerek. Zorunda olmam gerek. Etrafýmdaki çýðlýklarý þeytansý bir tebessümle karþýlayýp yanýna gelmek zorundayým. Ýçimdeki acýyý silip tensel acýya hazýrlanmak zorundayým. Damarýma iyice bastýrýp býçaðý, nefretle etrafa fýþkýracak kaný görmek zorundayým. Ýþte tensel acýyý hissettiðim o an, sana gelmiþ olacaðým. Sana gelmek, sende tükenmek zorundayým. Elimdeki kanlý býçaðýn yere düþtüðünde çýkaracaðý metal sesini de duymak zorundayým. Beni, orada, mutfakta görmek zorundayým. Bembeyaz fayanslarýn üzerinden kapýya doðru akan kanýmý ve her yerin kartal kanadý karasý renginde bir perdeyle kaplandýðýný görmek zorundayým. Perdenin içinde yiterek sana ulaþmak zorundayým. Ve sadece son bir kez daha sana, kanýný tüketmiþ bileklerimin son uzantýsý olan kan kurusu kaplanmýþ hareketsiz parmaklarýmla dokunmak zorundayým. Sadece son bir kez daha!..

A.Çiftçi