Geçmiþte bir yerlerde…

Duvardaki harita eskimiþti. Üzerinde yapýlan iþaretlemelere, iþaret etmelere, dokunuþlara ve kýzgýnlýk anlarýnda fýrlatýlan eþyalarýn yýpratýcý etkilerine maruz kalmýþtý. Yüzeyi, üzerine çizilmiþ Dünya’nýn gerçekte sahip olduðu engebelerden daha fazlasýna sahipti. Normalde olmayan sýra daðlar, vadiler, platolar oluþmuþtu haritanýn buruþuk yüzünde…
Odadaki diðer buruþuk yüzün sahibi olan adam, yüzündeki ifadeyi daha da memnuniyetsiz bir hale getirdi. Haritaya daha doðrusu Dünya’ya tiksinerek bakýyordu. Kýsa bir süre önce avucundaki topraklarda, artýk ordusunun yenilgisini kutlayan insanlar vardý.
Nerede hata yapmýþtý. Düþünceleri ve uygulamalarý kusursuzdu. Yani Yahudilerin iðrenç yaratýklar olduðunu kim reddedebilirdi ki… Ya da demokrasinin, kendisini iktidara getirmekten baþka, ne faydasý vardý? Komünistlere karþý savaþmasý da hata olamazdý. Gerçi bazý generalleri O’nu, Sovyetlere saldýrmamasý konusunda uyarmýþtý ama komünistler özgür dünyayý tehdit ediyordu. Durdurulmalarý gerekiyordu.
Bu gezegeni, tek çatý altýnda toplama hayalleri yýkýlmýþtý. Tek bir dilin (Almanca’nýn) olduðu, dev Alman þirketlerinin serbest ticaret yaptýðý, Enerji kaynaklarýnýn Alman kontrolünde olduðu bir dünya hayali uçup gitmiþti.
Þimdi bomboþ sýðýnaðýnda, yalnýz baþýna oturup, diðer sýðýnaktaki dublörünün intihar etmesini ve resmen öldüðünün açýklanmasýný bekliyordu. Tehlikeli olmasýna raðmen, biriyle konuþma ihtiyacý hissetti. Odadaki telsizin baþýna geçti ve radyo dalgalarýný taradý…

Gelecekte bir yerlerde…

Duvardaki büyük ekran cývýl cývýldý. Iþýklar parlýyor, renkler dans ediyordu. Dünya’nýn küçültülmüþ versiyonundaki gökyüzü, uçan cisimler ve onlarýn kesik çizgilerle belirtilen rotalarýyla doluydu. Sadece bu da deðil, her uçan cismin indiði noktada, çiçek þekillerine benzeyen, kýrmýzý, sarý, dairesel þekiller oluþuyordu. Genelde büyük þehirlerin olduðu noktadakiler kýrmýzý, kýrsal alandakiler sarýydý. Ekran renkten renge giriyordu.
Odada, yüzü renkten renge giren diðer þey ise bir insandý. Kelimenin tam anlamýyla “bir” insan… Tek ya da son da diyebilirdiniz. Ekrandaki haritaya, þaþkýnlýkla ve korkuyla bakýyordu. Olay, bu noktaya nasýl gelmiþti. Nerede hata yapmýþtý?
Teröristlere, yani Müslümanlara karþý harekete geçmek hata olamazdý. Hele ki 11 Eylül’den sonra… Gerçi o olay, daha önceki dýþ politikalarýn sonucuydu ama o zaman baþkan o deðildi. Babasý ve diðerleriydi. Dolayýsýyla onlardan sorumlu tutulamazdý. Saddam’ý ve Osama’yý da kendileri yaratmýþlardý. Fakat onlarýn: Demokrasi Aþýðý, Amerikan Sempatizaný, Özgürlük savaþçýlarý olmalarý gerekiyordu.
Hem nükleerleri ilk onlar ateþlememiþlerdi. Ýranlýlar, nedense, Amerikan askerlerini aðýrlamak istememiþ ve en aðýr silahlarýný kullanýp, onlarý buharlaþtýrmýþlardý. Ardýndan, idam fermanlarýný imzaladýklarýný anlayýp, Ýsrail ve Türkiye’ye fýrlatmýþlardý son nükleerlerini… Ne de olsa üretmek için o kadar uðraþmýþlardý, kullanmadan ziyan olmasýný istememiþlerdi. Ýsrail, Hindistan, Çin ve Rusya’nýn ardýndan, düðmeye basma sýrasý tekrar Amerika’ya gelmiþti. O da oyunu sert oynamýþtý.
Þimdi, bu süper güçlü sýðýnakta, tek baþýna kalmýþtý. Biriyle, tabi hayatta kalan biri varsa, konuþmak ihtiyacý duydu… Elinin altýndaki modern iletiþim aygýtlarýnýn baþýna oturdu. Herhangi bir sinyal aradý…

Hiçbir yerde…

—Sesimi duyan var mý? Herhangi biri…
—Kimsin!
Dedi bir ses… Aksanýndan Alman olduðu anlaþýlýyordu.
—Ben… Ben Bush! George Duble “v” BUSH!
—Ne tuhaf bir isim... Benimki Adolf! Asil Ariyan kanýndan Adolf HÝTLER!

Bush, cevap karþýsýnda þaþýrdý. “Hitler mi? Aman tanrým. Bula bula kendini Hitler sanan bir kaçýk buldum.” diye içinden geçirdi. Fakat konuþacak baþka birini bulamamaktan korktuðu için devam etti…

—Demek Hitler’sin! Neyse artýk kim olduðunun pek önemi yok. Hiçbir þeyin önemi yok. Hatta çoðu þeyin önemini býrak, kendisi bile kalmayacak her þey bittiðinde… Sanýrým bu savaþ, yaptýklarýmýzýn sonuncusu olacak. Eee söyle bakalým Hitler (!) Ýngilizceyi nereden öðrendin?
—Genç ve aptalken öðrenmiþtim. Tabi, siyasi hayatýmda baþka bir ülkenin dilini konuþabilmem, savunduklarýma ters düþeceði için bunu gizledim. Artýk bir önemi yok. Bu savaþýn her þeyi mahvettiðine katýlýyorum ama son olduðuna katýlmýyorum. Reich, küllerinden yeniden doðacak!
—Ooo anlýyorum. Sen 2. savaþtan bahsediyorsun. Peki, 3. hakkýnda ne diyeceksin? Bildiðim kadarýyla Avrupa da yok oldu, Amerika gibi…
—Üçüncü savaþ mý? Amerika gibi mi? Dalga mý geçiyorsun!
—Sakin ol Führer… Sanýrým nükleer bomba denen þeyi duymuþsundur.
—Ya! Tabi ki… Fakat elde edemedim! Belki birkaç tane olsaydý yenilmezdim. Mesela Normandiya’yý açýkhava fýrýnýna çevirirdim. Tabi Stalingrat’ý da…
—Haklýsýn. Nükleer güç, sadece tek kiþinin elindeyse iþe yarayabilir. Çünkü bu konuda tekel deðilseniz ve nükleer güç kullanarak problemi çözmeye çalýþýrsanýz, iþe yaramýyor. Nükleer güç kullanmak, tahtadaki problemi çözmek için, tahtayý silmeye benziyor ya da yakmaya. Neyse… Ýþte biz, bunlardan bir sürü yaptýk. Fark etmediðimiz þey herkesin birkaç tane olduðuydu. Þimdi dünyada hiç düþman kalmadý. Oturup konuþmak için bile… Bilmiyorum, belki Afrika ve Avustralya’da, savaþýn ilk etkisinden kurtulanlar vardýr. Ama artýk bu gezegen öldü ve üstünde yaþayan, hayatta kalan son birkaç asalak da yakýnda yok olacak…
—Sen deminden beri neden bahsediyorsun? Amerikan domuzu! Sanýrým kafayý yemiþsin! Dünya’nýn yok olduðu falan yok! Alo! Cevap ver! ALO!

Son nükleer bomba, sýðýnaðýn yakýnýna düþmüþtü. Dolayýsýyla, farklý zamanlar arasýnda kurulan telsiz baðlantýsý koptu. Gerçi zaman kronolojik olarak farklýysa da içerikleri o denli farklý deðildi. Sonuçta, geçmiþin ve geleceðin iki hayaleti, sýðýnaklarýnda, tek baþlarýna ölümü beklerken, size de “Ýlginç bir hikâye.” demek düþtü…