Sabah... Ilýk... Pencerenin önüne oturmuþum, seyrimde insanlar... Karýnca sürüleri. Oysa tümü boþ yuvalarýn. Birikmiþ “dýþ” “ký” lardan baþka hiçbir somutluk yok. Gözlerim görüyor tümünü geçenlerin, varlýðýmsa ulaþamýyor somutluðuna duygularýnýn. Düþünmeden edemiyorum kalýplarýn içinde gizlenen gerçekliði. Var mý acaba diyorum, en ufak bir kýpýrtý amaçlý – mutlaða-. Var diyemiyorum, rahatlayamýyorum.
Yaðmur baþlýyor... Adýmlar hýzlanýyor. Sanki yaðmur yaðdýðýnda ondan kaçmak þartmýþ gibi.Sanki ýslaklýðýn bozduðu saçlarla, yüzde akýttýðý boyalarla, birbirinin yüzüne bakmak suçmuþ gibi... Zülkarneyn’i görüyorum karþý kaldýrýmda. Akýþa geçmiþ selinti suyunun tam ortasýnda yürüyor. Ayaklarý çýplak. Bakýþýyoruz. Sokakçý sanýyor yanýndan geçenler, kavis verirken adýmlarýna. Göz kýrpýþýyoruz. “ Bitti mi boynuzlarýn ayrýmý?” diyorum. “Az daha var” diyor. “Won Allen’i bekliyorum.” Elimi kaldýrýp selamlýyorum. Selamýmý hemen arkasýnda yürüyen Türkeþ’çi genç karþýlýyor. Oysa baþparmaðýmla birleþtirdiðim ortaparmaklarým gencin yüzüne deðil, gökyüzüne bakýyor. O anlamýyor. Ama Zülkarneyn anlýyor. “ O’na selam söyle” diyorum. Tamam dercesine baþýný sallýyor ve uzaklaþmadan gidiyor. Sonra ani bir hareketle dönüyor. “Açsana kapýný” diyor. “ Açamam diyorum, olduðun yerden konuþ.” “ Üþüdüm ama”diyor. “Hadi oradan diyorum, zemherilerde dolaþan sen kuzeybatý karayelinde mi üþüyeceksin.” “ O halde neden çaðýrdýn beni?” “ Çaðýrdýysam evimin içine gel demedim ki.” “ Ýlk kez bir ölümlü misafirliðimi geri çeviriyor.” “ Ben misafirliðini geri çevirmiyorum, sana odalarýma gelme diyorum.”
Ertesi sabah...Yaðmur sonrasý hafif serin... Pencerenin yanýnda oturmuþum. Seyrimde insanlar. Yaradýlýþýn en mükemmel parçalarý. Gururlarýnýn gürzlerini zincirleyip bileklerine, yaratýp kendi köleliklerini yine kendilerine, ortalarda dolananlar... Dibe vuruþun son demlerini yaþayanlar... Aydýnlananlar; aydýnlanamayanlar... Ve aydýnlatanlar... Gözlerim karþý kaldýrýma kayýyor, arýyor...Bulamýyor. “Sen bu sobanýn üzerinde hiç kokoroz piþirmemiþsin” diyor. Korkuyla dönüyorum, karþý duvara dayalý bordo kadife koltukta oturuyor. “ Kokoroz da ne?” diyorum. “ Kurutulmuþ mýsýr tanelerini alýrsýn, kocaman bir tencerenin içine doldurduðun suyun içine koyup sobanýn üzerinde kaynatýrsýn. Ama illa sobanýn, öyle yeni moda ocaklarýn üzerinde olmaz. Saatlerce, hatta bazen günlerce kaynatýrsýn. Çünkü tohum ayný olsa da, bazen inatçý taneler olur mýsýrlarýn arasýnda. Tek bir piþmeyen tane kalmayýncaya kadar kaynatýrsýn...” “Piþenler hamur oldu!” “ Ee olacak o kadar, amaç kokoroz piþirmekse, önden gidenler bekleyecek. Bekleyemiyorsa hamur olacak.” “ Piþti mi kokoroz diyorum. Bu kadar mý?” “Bu kadar.” diyor. “Ýstersen birazcýk deniz tuzu serpelersin üstüne. Otur afiyetle ye.” “ Ya mýsýr sevmiyorsam!” diyorum. “O zaman sana ayný tarifi bulgurla yaparým, onu da sevmiyorsan pirinçle, nohutla, buðdayla...” Normal deðilsin sen.” diyorum. “ Deðilim.” diyor ve ekliyor. “Hani o zor piþen taneler var ya...Onlarý tencerenin içine gizliden ben atarým.”
“ Biliyor musun diyorum, annem hala bahar dönüm günlerinde bahçedeki gülün dibine kiremit parçalarýndan evler yapýp seni bekliyor. Þimdi bir telefon etsem ve desem anne seninki burada, bana kokoroz tarifi veriyor... Hangisi komik, sen ve kokoroz tarifin mi, annem ve onda kalmýþ senin mitin mi?” “Sen komiksin.” diyor. Koltuktan kalkýyor, “Hala bekliyor musun?”diyorum. “Kimi?” Diyor. “Won Allen’i.” “O iþi çoktan hallettik.” diyor. “Ama daha dün... “Benim için dün yoktur.” diyor. Kapýya doðru ilerliyor... “O’na selam söyle diyorum. Tamam dercesine baþýný sallýyor. Kapýdan çýkmadan gidiyor.