O gün hasta olduðumda ertesi günkü yazýlýma çalýþacak kadar baþ aðrýsý izin vermiyordu bana. Sabahtan akþama kadar uyuyup kafamý dinledikten sonra biraz televizyon izleyip de çalýþýrým düþüncesiyle televizyonu açtým ve yattýðým yerden baþ aðrýsý ile beraber seyrettim. Keþke açmaz olaydým televizyonu diyordum hâlâ. Ýzlemez olaydým þu televizyonu.

Televizyon kanallarýný zaplarken –bu halk arasýnda daha çok kullanýlýyor fakat gerçeði bildiðiniz gibi “deðiþtirirken” olacaktýr- hiçbir kanalda doðru dürüst program olmadýðýný fark ettim. Bilirsiniz; “Kadýnýn Sesi”, efendim “Serap Ezgü ile Biz Bize” gibi programlarýn da o vakitte olmasý ve bu programlarýn toplum psikolojisini bozduðu gayet açýktýr. Bir kanalda bulduðum programda adam Hýrvatistan’daydý. Hýrvatistan’ýn her yerini dolaþarak ülkeyi bize tanýtýyordu. Anlatýyordu; yollarda sadece trenlerin kullanýldýðýný, otobüs ve minibüsün olmadýðýný, sokaklarda genellikle kadýnlarýn görüldüðünü, kravatlarýn Hýrvatlara ait olduðunu vs. özellikleri anlatýyordu. Bu adamý daha önce de izlemiþtim, çok iyi sunumlar yapar. Ýsim vermeyeyim, belki siz anlamýþsýnýzdýr.

Hýrvatistan’da okuyanlarýn Türkoloji bölümünü seçtiðini gösteriyordu bize. Türkoloji; yani Türkçe ve Türk edebiyatý’ný okuma bölümünü tercih edenleri gösteriyordu televizyonda. Belki gören olmuþtur aranýzda ama inanýn Hýrvatlar bizim kadar iyi konuþuyor. Hýrvatlar bizden daha iyi konuþuyor desem abartmamýþ da olurum herhalde ki bizler Türkçeyi, bu nadir güzellikteki dili nasýl kullanýyoruz! Sunucu Hýrvatlara normal bizim konuþtuðumuz gibi konuþtu. Onlar için tek engel sunucunun hýzlý konuþmasýydý. Her soruya güzel cevap verdiler. Dediðim gibi Hýrvatlar bu bölümü okuyor. Dilimizin nadir güzellikteki dillerden biri olduðunu da onlardan öðrendim sanki. Bakýn, elin yabancýlarý bile dilimizi biliyorken biz -herkes hata yapabilir tabii, ilgililer için diyorum- niye inatla dilimizi düþürmeye çalýþýyoruz?

Hasta hâlimle seyrettiðim, baþ aðrýsýna raðmen seyrettiðim bu programý bir yandan seyretmeye çalýþýyordum, bir yandan da hâlâ kanallarda araþtýrma yapmak için kanalý deðiþtirmek istiyordum. Ama izledim, bari sonuna kadar izleyeyim diye kýyamadým kanalý deðiþtirmeye.

Türkoloji bölümü öðretmeni tabii ki bir Türk’tü ve sahiden tebrik etmek gerek.

Program bitmiþti ve hemen kanal deðiþtirip nerde hangi kanal nasýldýr amacýyla yola koyulmuþtum. Star TV’de bir yarýþma programýný seyrettiðimde, final bölümünde bir kadýn ile bir adam yarýþýyordu. En sevdiðim yerlerden birisidir ki yarýþma programlarýnda dilbilgisi ile ilgili sorular da sorarlar ve bu yarýþmanýn finalinde de buna rastlamýþtým.

Adama dilbilgisi ile ilgili soru sorulduðunda adam gayet iyi bildi. Bayana “Dilbilgisinde eylem, F harfi?” diye sorulduðunda önce pas diyerek adeta benim o baþ aðrýsýnda sinirim de tutmuþtu. Herkesin bildiði gibi cevap “fiil”di ve bunu 1 tur sonra söyledi. Hiç kimse bana heyecandandýr demesin; ben de bilirim yarýþmadaki heyecaný ama bu konu unutulacaksa kiþi ismini de unutsun! Eminimdir ki, benim gibi Türkçeye çok önem verenler de tepkili olmuþtur bu duruma. Sonuçta biz -biz diyorum- belki de yýllar geçtikçe Türkçeye yeteri kadar önem vermiyoruz, kelime daðarcýðýmýz azalýyor. Merak ediyorum da bu durumu Türkoloji bölümünü okuyan bu yabancýlar mý kurtaracak?

Sinili bir þekilde televizyonu kapattým ve hâlâ yazýlýma çalýþamadým, istemediðim hâlde uyudum. Ertesi gün bu konu hakkýnda sýnavda bir soru çýkmýþtý. Bu fikirlerimi yazarak yazýlýmýn iyi geçtiðini belirtirim.

Ve ayrýca bu durum beni hýrslandýrdý mý bilmem ama her ne kadar televizyonu bir yandan aptal kutusu diye eleþtirirken bir yandan da bize böyle durumlarý gösterip belki de bu durumu düzeltmemizi saðlayacaðý için televizyona minnettarým da… Ama insanlarýn vazgeçilmez tek eðlencesi televizyondur, bunu da unutmamak gerekir.

Bu durumun biran önce düzelmesi dileðiyle…