Bölüm-1
Kanlý gözlerinin içinde,gözlerimi görüyordum. Öfkeli ve çok gerçektiler. Ben ne yapmýþtým? Kime ne yapabilirdim? Herkes böyle düþünecektir .Haklýydým hala haklýyým. Korkmuyordum, bana bir þey yapabileceði aklýmýn ucundan bile geçmemiþti. Geçmiþ miydi?Gözleri öfkeli olabilirdi ama kalbi benim için atýyordu, hala orada bir yerdeydim. Gitmeye hiç niyetim yok. Ellerimi ona doðru uzattým. Gel demek istedim. Ýstedim mi? Kal benimle demek istedim, hadi tut elimden ,yürüyelim biraz konuþalým demek istedim. Ýstedim mi? Ona vurmak,art arda ,önce baþýna birkaç darbe indirmek , sonra böðrüne tekme atmak, onu öldürmek aklýmýn ucundan bile geçmedi. Geçti mi? Buna kimse inanmaz, o bile, ben bile, siz bile. Yutkundu, ellerime hüzünlü gözlerle baktý. Ona aðlamaklý bir yüz ifadesiyle, acý dolu, her an aðlayacak gözlerle, ýslak bir burunla bakýyordum .Ýnanacaktý. Tekrar tekrar beni sevecekti. Belki acýyacak, belki aþýk olacaktý, bu kadarýný o bile düþünemezdi. Elini bana doðru uzattý, büyümüþ gözlerle eline bakmaya baþladým. Çýðlýk atmamak için elimle aðzýmý kapattým. Bunu yaparken çok korkmuþ gibi görünmeye çalýþtým. Yapabilmiþ miydim?Elleri kanýyordu. Dýþarýdaki kalabalýk artmýþ olmalýydý. Araba sesleri, siren sesleri , koþuþturma sesleri, köpek havlamalarý....’ah ellerine ne oldu’ ‘ne olduðunu bilmiyormuþ gibi neden soruyorsun’ ‘çok acýyor mu’ barýn içinde bir köþeden bir köþeye gürültülü adýmlarla gidip geliyordu, bana tanýmadýðým bakýþlarla bakýyordu, þaþýrmýþ mý, sinirlenmiþ mi anlayamýyordum. ‘Çok acýyor mu dedim’ ‘kan benim deðil, onun, tanrým onun; onun, nasýl yaparsýn’ Onu seviyordum, ne derse yapacaktým, üzülmesini istemiyordum. Gerçekten böyle miydi? Ona sarýlmak istiyordum, saçlarýný koklamak, sevdiðimi söylemek istiyordum. Seviyor muydum? Beni öne arkaya sarsmaya baþladý. Kollarýmdan sýkýca tutuyordu. Canýmý acýtýyordu, acýmýyor gibi davranýyordum. ‘ölüm nedir biliyor musun sen,arkanda sevdiklerini,sevmediklerini, arkadaþlarýný, düþmanlarýný,sevenleri, sevmeyenleri, yaþadýðýn evi arkanda býrakýp çekip gitmek, peki ya öldürülmek...’ Kollarým morarmýþ,sallanmaktan baþým dönmeye baþlamýþtý. Sandalyeler, boþ þiþeler, kýzarmýþ gözler hep dönüyordu Sallandýkça midem bulanýyordu. Dönüyordum, döndükçe sonunu göremediðim bir borunun içinde düþtüðümü görüyordum. Karanlýk, rutubet kokan, duvarlarý yapýþkan bir maddeyle örtülü borudan yavaþ yavaþ duvara çarpa çarpa düþüyordum. Dönüp arkama baktýðýmda ardým sýra düþen insanlarýn da olduðunu görüyorum. Havada keskin kan kokusu .Beni sallamaktan yorulmuþtu tabureye doðru itti. Ýstemsizce oturdum. Kendime gelmeye baþlýyordum, gözlerim kapanýyordu kulaklarým uðulduyordu .’yapma, yapma diyorum sana’ Acým sonsuz, benim olmayan karanlýk girdaplara düþüyorum, itiliyorum her gün. Yorgunum, bitkinim, umutsuzum. Her yeni doðan güneþ çýplak yaralarýmý yakýyor, her gün yeni birini ekliyor .Buna raðmen onlarý görmezden gelip yaþamaya çalýþýyorum. Baþarýyor muyum? Elimde tutup göðsüme saplamaya kararlý olduðum býçaðý almaya çalýþýyordu. ‘gitmek istiyorum’’Bana her þeyi açýklamadan olmaz!’ Ölmem, çekip gitmem umurunda deðildi, sadece çevresinde ne olup bittiðini öðrenmek için kalmamý istiyordu. Öðrenebilecek miydi?