"Atsak içimizdeki deli sevgileri kayalýklardan denize, birliktelikler yükselse bir martýnýn ak kanadýnda sonu belli olmayan sevgi makamýna...."
sevgileri hep uzaklarda ararýz, bazen o yanýbaþýmýzda hazýrolda beklerken...hep erteledik sevgileri hep attýk yarýnlara, ulaþýlmasý güç vazgeçilmezliði korkuttu bizi..duvarlarýn gerisinde unuttuk içimizdeki çocuðu ve o hiç büyüyemedi...çünkü birileri yanýndan geçip giderken büyümesini engelledi bizse sadece isyanlardaydýk...yanlýþ seçilmiþ kelimeler ve eksik kullanýlmýþ cümlelerle yitirdik onu, demir attýk sevgisizlik ve mutsuzluklara pas tutmuþ bedenlerimizle.....
hayatý sevmekten korkar olduk, yarýnlarý umutla beklemekten, belki böyle olsunu biz istemedik yada istediðimizi bilmezden geldik. Baðlanma duygusu korkuttu içimizdeki "asýl ben'i". Bastýrýlmýþ dürtülerle yaþamayý öðrendik artýk yeni yeni ekollerimiz var bizim. Bunun adý seni, beni, bizi sevgisizlikle cezalandýrýyorum oldu, ne sevilecek ne de sevmeyi öðreniceksin....
neydi peki bizi bu duruma getiren, sanýrým asýl beni göstermeme çabasý senlere, sizlere, onlara....nedenmi? bilmeden biþey söyleyemem....çünkü o küçüktü duvarlarýn gerisinde unutulmuþtu , ve birileri yanýndan geçip gitmiþti....
Eve gittim, yatmaya hazýrlanýrken birer birer içimdeki çcuklar dökülüverdi eteklerimden.....