Bir kabusun tam ortasýndayým. Kýrmýzýlý bir kadýnla uðraþýp duruyorum. Bir kavga gürültü derken þiddetle sarsýlmaya baþlýyorum. Saða sola gidip geliyorum. Gözlerimi açýyorum, bir deðiþiklik yok. Sarsýntý devam ediyor. Saða... Sola... Birileri beni savuruyor yataðýn içinde. Bir baþkasý dev bir matkapla tünel kazýyor aþaðýda. Bedenim kaskatý kesilmiþ, aciz yatýyor öylece. Etrafýmý saran ses.... Kötü, hem de çok kötü. Toprak kükrüyor, bina inliyor, cam çerçeve zangýrdýyor. Tam bir kaos. Saniyeler ekleniyor uç uca. Bitmek tükenmek bilmeyen homurtular, kükremeler, saðýr edercesine kulaklarýmý, sürüp gidiyor gecenin koyu, uyuþuk, sersem saatinde. Tek görebildiðim esneyen tavan. Bir an bittiðini sanýyorum ama yeniden baþlýyor. Defalarca yeniden, hep yeni baþtan baþlýyor. Kulaklarým acýyor. Yatak geziniyor sanki odanýn içinde. Camlar patladý patlayacak yüzüme. Hapis yattýðým bedenimden sýyrýlmaya çabalamýyorum. Ýçimde korku yok. Panik yok. Kilitlenmiþ bilincim, katýlmýþ bedenim ve ben... Orada, yataðýn içinde öylece bekliyoruz kabusun bitmesini. Ve birden sessizlik. Týk yok.

...
Kargaþanýn izleri hüküm sürüyor. Her taraf toz duman. Baþýmý çevirdiðim her yön, o hep bir tarafa attýðýmýz, reddettiðimiz, kaçýnýlmaz sonu gösteriyor. Ýnsanlar birbirlerinin gözünü niçin oymuþlardý? Birbirleriyle ne uðruna kavgalar etmiþlerdi? Ve geriye ne kaldý? Gördüklerim yüzüme çarpýp geçiyor birer birer. Bir þey hissedememenin acýsý yaþýyorum, çünkü biliyorum ki, sonradan ezici aðýrlýðýný býrakacak omuzlarýma.

Aklým reddediyor gördüklerimi. Ýnanamýyorum. Matematik, fizik, jeoloji, sosyoloji, psikoloji... Bilimin despot hakimiyeti, doðanýn faciasý karþýsýnda boynunu bükmüþ, aðustosun bunaltan sýcaðý altýndaki bu þehirden kalanlara bakýyor hüzünle. Eskiden binalar varmýþ. Dükkanlar, mahalleler, sokaklar... Apartmanlarýn kaç katlý olduklarý, hatta neye benzedikleri bile belli deðil. Üzerine basýlmýþ bir pastayý andýrýyorlar. Ezilmiþ, içindeki her þeyin dýþarý fýrladýðý, kokuþmuþ bir pasta. Þimdi sadece birer yýkýntý, enkaz olan bu yapý kalýntýlarýnda bir zamanlar insanlarýn yaþadýðýný hatýrlatanlarsa, molozlarýn arasýndan tozlu ve parçalanmýþ yüzlerini güneþe çeviren perdeler, yastýk parçalarý, ayakkabýlar, lastikleri fýrlamýþ oyuncak bir kamyon, çaydanlýk, minder, boþalmýþ bir deterjan kutusu, kýrýk bir göz farý... Kesitler görüyorum. Varlýklarýna dair tek izin kesif ve hücrelerime dek duyumsadýðým, üzerime sinen kokudan ibaret olduðu insanlarýn evlerinden kesitler var çevremde. Duvar yýkýlmýþ, bina korkunç bir açýyla yan yatmýþ ve içerideki eþyalarý görüyorum. Koltuklar, masa, sehpalar, kül tablalarý...

Ýnsanlarýn bakýþlarý donmuþ. Cam bilyalarýn ardýndan bakýyorlar. Çýldýrmaya çeyrek kaldýðýný söylüyorlar; bence beþ geçiyor. Korku, þaþkýnlýk, çaresizlik, öfke, acý, küskünlük, umutsuzluk, kýrýlan gurur, yerlerde yuvarlanan yaþamlar... Ýnsana dair, insanca ve bir o kadar yabancý. Hemen her enkazýn baþýnda en az bir kiþi, baþý avuçlarýnýn arasýnda öylece oturuyorlar. Ceplerinde kalan tek þeye, umuda sarýlmýþ, bir ses, bir soluk bekliyorlar. Kimisi üzerinde tek bir donla dolanýyor ortalarda, kendi kendine konuþuyor. Anlamaya çalýþýyor. Soracak çok sorusu var, ama cevaplayacak yok. Yaþlýlar var saðda solda; oturduðu yere çökmüþ kalmýþ. Yýkýlýp yok olmuþ anýlarýna bakýyorlar. Gençler var; yeþerip büyüyen arkadaþlýklarýna, aþklarýna sahne olmuþ sokaklarý arýyorlar. Garip bir kabullenmiþlikle bir çýrpýda sýralanýveriyor ölenlerin isimleri. Kayýplar bilinmiyor. Kurtulanlar önemsenmiyor bile, çünkü eksik gövdeleriyle bile olsalar kurtuldular; hayattalar.

Bilmeyenler öðreniyorlar. Bilenler hatýrlýyorlar. Alýþýk olanlar arsýzlaþýyorlar: Sefalet. Yokluk. Yoksunluk. Sýfýr noktasýna geri dönen hayatlar. Gelip kapýsýný açan her kamyonun önünde sýraya giriyorlar. Ne geldiði, ne daðýtýldýðý önemli deðil. Almalýlar. Almalý ve bir kenara atmalýlar çünkü, bir daha ne zaman geleceði belli deðil. Askerler düzeni saðlamaya çalýþýyorlar. Bazen baðýrmak, azarlamak ve hatta itip kakmak zorunda kalýyorlar. Gelen her þey doðru yere, doðru þekilde ulaþmalý. Ayaklar altýna alýnmýþ ekmekleri gösteriyorlar sorunca. Bir hafta sonra bunlarýn ýslatýp yemek zorunda kalacaklarýný onlar daha iyi biliyorlar.

Ve bir genç kýz. Artýk yerlerde sürünen kýyafetlerden kendine bir þeyler seçmiþ. Üstünde lacivert bir t-shirt, açýk mavi bir kot pantalon, ayaðýnda 99 modasýnýn gözdelerinden kalýn tabanlý, beyaz bantlý topuklu ayakkabýlar. Sanki Salý Pazarý?na alýþveriþe çýkmýþ. Yanýndaki arkadaþýna gülerek bir þeyler anlatýyor. Gözüm ayaðýna takýlýp kalýyor. Depremin izi orada çünkü: Bantlarýn arasýndan görünen çýplak ayaklarý toz ve kan içinde.

Hür?ce 99