‘neden’ ve ‘niçin’lerle geçen hayatýnýn
tam orta yerindeydi
ve ayný adamýn
farklý gölgeleriyle dolaþýrdý akþamlarý
prensesin hayatýný kurtaran þövale kadar asil
‘sýrýlsýklam âþýk’ denilebilecek kadar da sefildi
bir gün çýktý yola
ve amaçsýzca yürüdü
yürüdü
ve yürüdü
‘sonlu sonsuzluk’ dediði
hayallerinin peþinden
geriye sadece bir not kaldý
ardýnda býraktýðý
“Son olarak
bana býraktýðýn
senden sen olarak kalan tek þeyi
siyah-beyaz anýlarýný
tekrar tekrar
beni sana hatýrlatsýn diye
sana býrakýyorum”
anýnýn acýya dönüþtüðü
‘o’ anlardan biriydi bu
þüphenin gerçeðe
gerçeðin hissizliðe dönüþtüðü
ama en azýndan
mutluydu artýk
sonsuzluðun sonuna gelmiþti çünkü