Neyi nasýl yazacaðaýmý bilemiyorum.Herþeye dair yazmaya çalýþacaðým sanýrým.
En baþtaki konum "sen"tabi..
Hayatýmý çevreleyen,tatlandýran,acýtan ve dahasý...
Yaþadýðýmý anlýyorum düþününce þöyle bir uzaktan seni,beni,varsa þayet bizi.Nasýl bir renksin ki hayatýmda keþke doðru sözcükleri bulsam da anlatabilsem sana.Ýçinde sadece güzellikleri barýndýrmayan bir renk.Acýyý,korkuyu,ikilemleri de en sert varlýðýyla bana yaþatan.
Gelincik tarlasýnda bir tokat yemek gibi seninle yaþamak.Ne olduðunu farkýna dahi varmadan;yüzüme yediðim,gözlerimi karartan ve hayatý durdurup,zamaný aç gözlüce yutan bir tokatýn ardýndan,kan kýrmýzý,ipek gelincik yapraklarýnýn kirpiklerimi okþamasýyla uyanmak gibi...ve sonra yüzüme hatta gözlerime vuran serin rüzgar.
Gözlerimi üþütüyorsun sen benim.
..Ve arkasýndan gelen aðlama isteði...için çýkarcasýna aðlama isteði...
Ýþte bu anda baþlar varlýðýmýzýn anlamý.Bütüngerçekliðiyle yaþamak..
Hayatýn kanýný emmeye baþlarým bu dakikadan itibaren.Tarladaki bütün gelincikler benimdir ve hepsine dokunurum,deðdiririm yanaklarýma..o korkuyla þuursuzca saldýrýrým.Her an bir rüzgar çýkýp bütün yapraklarýmý elimden alsada dokunmuþumdur artýk hepsine,hepsi ayrý þeyler fýsýldamýþtýr kulaðýma ve rüzgar duyduklarýmý,hissettiklerimi asla alamaz elimden..