kederli ýrgat,
yoksul gelin,
aþksýz yürek...

“çile” sende buldu özünü
kilim dokurken,
“gýj gýj” bükerken,
yayla tarlasýnda sabahý þafaðý gören,
“ufuk doymazý” gözlerin vardý

“katýk”lý çorbanda nane kokusu tüttürdün
dumanýn saklý kaldý...
kucaðýna “sultan” kuruldu,yoldaþýn...
ve sýrtýnda muradýný alamayacaðýn “murat”
sana gökler aþýktý,
ama evlada vurdu sevdan...

gövçek,
köyün gelini
dilsiz uþak,
acý tarlasý,
hasadýn ölüm...

“ömrünü kütah ettin”
gövçek...analar anasý
dertlerin bendi...
oruç aðýz...yemeden içmeden
yabani daðlar ardýnda
utandý güneþ...bahar tehirli...
kýþa kaldý ortalýk..sen ölürken...

muþtu bilmedi kulaklarýn
yazmanda bile tutmadý güller
oy...kýzým..gövçeðim
“anadan mý kargýþlýsýn babadan mý”
yüreðin dolaþtý elden ele...kestiler
nasýl dayandýn...

kime gövüllendin ,kime nazlandýn
puslu gözlüm...yaralým
kim üzdü seni böyle..söyle..
hadi kalk..sinanýn geldi...
yiðidin..kahramanýn...
gözün aydýn...uyan...dilsizim