burada kalacaðým. kesinlikle. gidilecek baþka yerim yok. görülecek baþka deniz yok.kalmadý.tüm denizleri yedim,sindirdim;þimdi en büyük yolculuðum kendi içime doðru olan olacak.yitirilmiþ aþkýmýn kalýntýlarýný süpürdüm.süpürüp içimin tüm kýrýntýlarýný;dünden kalan yemek artýklarýyla birlikte ait olduklarý yere býraktým.

duvarlar soðuk.

dün çok hýzlý geçti.seni izliyordum ki;tramvay geçti önümden. gün;tramvaya binip gitti.ardýndan birkaç turist yol sordu bana,gözlerinde umudun büyük pýrýltýsýyla.söyleyemedim."nereye gideceksiniz?" "þuraya.." "ben orayý bilmiyorum" diyemedim.bilmiyorum nasýl gidilir; gitmek istiyorum. ama gidilecek denizim kalmadý. sadece,"binip kaçsam kayýðýma!" diyebiliyorum. anlamýyorlar.

denizler kuru.

kaldýrým taþlarýný bu denli tuhafsadýðýmý anýmsamýyorum daha önce; üzerine bastýkça çöken, tartan kaldýrým taþlarý beyazýtýn. ve sen; gözlerine giriyor saçlarýn. "kesme þu saçlarýný" diyorum.dinlemiyorsun.mavim beliriyorken tam gözlerinde,gözlerini çekiyorsun.sularým çekiliyor.kuruyor denizlerim.

sonra alýp baþýný gidiceksin biliyorum 1400 tane,her biri 1 olan tam bindörtyüz ki lo met re uzaða.dinlemiyorsun.söyleyemiyorum ben de aklýmdakini."kesinlikle kesme saçlarýný".. gidicem diyorsun.tramvay geçiyor.kayboluyorsun.

ne zaman kendi içime baksam korkar oluyorum.uçurum;yaklaþýverenin düþeceði,yüksekliði arttýkça daha çok cazip görünen,düþmeni istemediðim o uçuruma gelmek üzeresin.ilk defa birinin içimde kaybolmasýný isterken ben;ama düþmeden;sen gidiyorsun.

"binip trene kaçmalý bu þehirden.bu þehrin sokaklarý ruhumun odalarýndan da dar" derdim ya;ciddiye alacaðýný bilmezdim.

sen ve çokça alýþtýðým tuhaflýðýn;kokun;saçlarýn;yanýk ellerin;hepiniz gidiyorsunuz.bakakalýyorum.

ikinci sýnýf bir barda gecenin bir yarýsý,ataol behramoðlu'nun o en sevdiðim þiirinin baþarýsýz bir yorumu duyuluyor sokak arasýndan :

"Bir çocuk yüzü, dayalý cama; AÐLIYOR..."