Birkaç damla yaþ döktüm!.. Yanaklarým yandý!.. Aleve dönüþen yangýn tüm yüzümü sardý. Yüzümdeki ben’i tanýmlayan ifade kayboldu, beni de kendi yitiþinde yok etti. Yok oldum!.. Artýk beni, ne tanýyan vardý ne de gören!.. Tanýyýp da görmek istemeyenler, görüp de tanýmak istemeyenler, her yerdeydi. Yanýk yüzümü görmek istememek, alternatif yollar yaratýyordu, karþýlaþtýklarýma!.. Artýk ‘cikler’ olacak kadar bile ‘kimse’ de yoktu iþte!.. Uðrunda savaþýlacak, soyut ya da somut, hiç ama hiçbir þey kalmadý, “an” diye tabir edilen en kýsa zaman diliminden bile kýsa bir süre içinde!..

Yalnýzdým!.. Yalnýzlýk!.. Ne soyut bir kavram!.. Yüzümü yakan, canýmý acýtan bir soyutluk!.. Kimliksizlikten de beter. Yanan yüzüm, acýyan caným ve ben, alýþmaya çalýþýyorduk yalnýzlýða ve tenimdeki izsizliðe!.. Her yaranýn tedavisi olan zamanla birlikte alýþtým yalnýzlýða. Ta ki, bir ayna karþýma çýkana kadar...

Ayna!.. Evet-evet Ayna!.. Ýlk bakýþýmdan itibaren bir resim çizdim aynaya her bakýþýmda. Gözlerimin altýný, tozlu bir yol yaptým. Gözlerim, tozlu yolun bulutu, gözyaþým ise bulutun yakan yaðmuru oldu, yaktý. Kirpiklerim, kendi varlýk nedeni olan aðacýn dallarýna küsmüþ birer yaprak gibi döküldü ve kopan her yaprak canýmý acýttý!.. Gözbebeðimin siyahlýðý, kara kutusuydu ben’in!.. Her þey onda gizliydi!.. Bir açýlsa, gerçekler anadan üryan kalacaktý, ama açýlmadý, açýlamadý!..
Alnýmda belirmeye yüz tutan damarlar, depremlerin fay hattýný mý çaðrýþtýrýyordu ne?!? Sebepsizce ilerleyen her saniye, beni daha büyük bir dehþetle karþý karþýya býrakmaya çalýþýyordu, olmayan yüz ifademle yüzleþtirmek istercesine!..

Çöl sýcaðýndan olmasa da, kuruyan dudaklarým ve ýsrarla su arayan damaðým!.. Bulamadýlar... Kavuþamadýlar suya!..
Yediði her darbede sýcak-sýcak kanayan burnumdan akan kan, kýpkýrmýzý bir rüya gibi soyut, bir aþk gibi tutkulu, acý kadar çekici, zaman gibi duraksýzdý!..

Bir an için sinirlenip de týrnaklarýmla çizdiðim bir suratýn suretiydi, yüzümdeki izler. Kendi eserim olan çiziklerle doluydu yüzüm, kurumuþ topraðýn çatlaklarý gibi!.. Anadan üryan kalan gerçekleri görmezlikten gelmek artýk imkansýzdý.
Çekici bir tuzaktan baþka bir þey deðildim ben aslýnda!.. Çekiciliðimin çekiminin boyutlarý beni de tuzaðýna çekmiþti. Sanki hiç yaþamamýþ da, yaþanmýþ gibi hissetmemi engelleyen, tutkulu çekicilik!.. Ne kirpik, ne kaþ... Nerede göz, dudak, burun... Acýtan tutkulu çekicilik sayesinde tattým acýyý ve kanýna karýþmaya hazýrým artýk!.. Ýnce denilen o sýnýrdayým iþte!.. Öldürmek ya da hayat vermek!.. Ya da ikisi birden!.. Hastalýklarýn da en acýsý olabilecek konumdayým, ne bugünüm var ne de yarýným. Çizerim, yýrtarým, acýtýrým... Her bedene kýyabilirim ve kýyarým da!.. Olmam gerektiði gibiyim yani. Aynaya baktýkça anlarsýn varlýðýmý ya da yokluðumu!..

Habersizce gelirim ve geldiðim gibi de giderim. Her þeyi unutabilirsin. Hatta kendini bile!.. Ama beni ve çizgilerimi asla!.. Milyonlarca sýzýyým bir bedende, yüzlerde, gözlerde!.. Ýsimsizim, ama kimsesiz deðilim. Canlý bedenlerde canlanýrým ve son nefesimi de onlarla tüketirim. Sonrasý için konuþmamý bekleme, çünkü ölüler konuþmaz!..Ve bana deðil, aynadaki yüzüme bak artýk, çünkü o, ben deðil senim!..

A.Ç.