Sessiz ve sakin rüzgar pýrýltýlý güneþle birlikte yüzünü göstermeye baþlamýþtý. Tipik bir Antalya günüydü.
Ve ben sevdiðimi görmeye gidiyordum.
Ýçimden neþe yüzümden gülümseme hiç eksik olmuyordu.
Ama her mutlu anýmda olduðu gibi ardýndan mutsuz bir olay yaþama korkusu içimi huzursuz etmeye yetiyordu.
Onu göreceðim yere gittim. Onu görünce içimdeki bütün huzursuzluk uçup gitmiþti. Bana baktý bende ona bakýp gülümsedim. Ve o görmezlikten gelip çekip gitti. O anda güneþin yaþamýmý terk ettiðini ve rüzgarýn þiddeti artýrdýðýný hissttim. Ve o günden sonra ben hala aptal gibi peþinden gittim. Tabi sonuç hep hüsran oluyordu.
En sonunda hayatýmý deðiþtirecek bir þey öðrendim. Mutluluk kýsa süreli ve insaný sürekli huzursuz eden bir þey... Mutsuzluk ise sonsuza kadar huzurlu yaþamaktýr.
Ve ben sizin hayatýnýz boyunca mutsuzluðun verdiði huzurla kalmanýz dileðiyle............