Týpký bir güzün koynundan çýkan, bulut gibisin. Kýrk yaðmurla aklanmýþ bu sevdada kirlenen taraf oldun az önce, haberin var mý? Cebi delik yýllarýmýzdan düþen izlere yanmak için çok geç deðil mi artýk? Ve aþký yormaya, arada kalmýþ sözcükler gibi yok sayýp utanmaya deðer mi? Kaldýrýp baþýný bak o zaman sevgili! Bu gördüðün, en kördüðüm acýdýr göðüs kafesimde sýkýþan. Bu, damarlarýma artýk çok gelen kanýn, en özgür esaretidir, seni bile þaþýrtan! Þimdi hangi suretinle dillenirse nefretin, þimdi hangi ölümü seçeceksen benim için, bil ki oradan yaþamaya baþlarým bu hayatý. Senin nefesimi kestiðin yerden soluklanýrým. Ben bitirmem kendimi, sen beni içimden kemirsende. Sýrf, þu çektiðim ýzdýrabýn günahýný kabul ettin diye affetmem seni, bunu isteme benden!
Ah gözleri dalgalý kara-denizim! Senin enginliðinde boðulacak bir ‘ben’ kalmamýþ artýk. Ellerimden akmýþ tüm dualarým, sana dair tekbir þifa tutunmamýþ içimden. Sandalye dayadýðým kapýlarýn ardýnda kalmýþ ayak seslerin, adýný susturmuþum bir sabah güneþinde. ‘Bana son suyumu tattýran kalbin, hangi bedene can suyu verecekse sen orda uslan’ diye býrakmýþým tuttuðum o hýrçýn yelelerini. Bu yorgun, bu kendinden geçmiþ gecelerde, yanýk resim kokularýný çýkarýrken evimden zaten öðrenmiþim kendi yangýnýma sular serpmeyi! Zaten sen artýk dönme desen bile, ben çekmiþim yollarýndan adýmlarýmý. Çoktan çýkarmýþým yürek kayýtlarýmdan imzalarýný. Bence daha fazla zorlama artýk, bence bu sýrça kalbin saydamlýðýna, siyahýnla sokulup belli etme yerini. Son sözüm varsa eðer, alýnma üzerine çünkü bu benim aþka vicdan borcumdur.
Ah hüznümün mimarý,
Ah beni gençliðimden vuran gümüþ kurþunum
Bil ki bu senin için içtiðim son demli çaydýr
Ve bu mavi gözlerdeki son nemli andýr
Alnýma öpüp de koyduðum aþký lekeledin ya,
Ýþte bu bana verdiðin en son ziyandýr…