Tek baþýna gecenin bir yarýsý içinde göl olan, karanlýk parkýn içinden geçiyordum. Gölün üstü karanlýðýn etkisiyle olacak ki lacivert ve siyahýn tonlarýyla deðiþiyordu. Parlayan bir kadife örtü gibiydi.

   Bu yürüyüþe nereden baþladým, nasýl buraya kadar geldi hiç hatýrlamýyordu. Hatýrladýðý tek þey, evden çýkýp sigara almasý gerektiðiydi. Sigarasýný almýþ ve dýþ dünyadaki hayattan tamamýyla kopmuþ, iç dünyasýndaki yaþama yönelmiþti. Uyandýðýnda bu parkýn içerisinde bulmuþtu kendisini… Kendisini çok kötü hissediyordu. Bir taraftan, bir türlü yolunda gitmeyen bir hayat, bir tarafta ayrýlýklar, bir tarafta uzaktakilerin özlemleri, geleceði her þey kafasýnda belirsizlikti ve bunlarý düþünüyordu. Düþünceleri gözlerinden okunuyordu. Çatýk kaþlarý kýrýþ kýrýþ olmuþ alnýyla bu belirsizliðini gözler önüne sergiliyordu. Dokunsalar aðlayacak gibiydi. Havanýn þiddetli soðuðundan olacak ki aðzýndan buharlar çýkýyordu ama o havanýn soðukluðuna hiç aldýrmýyordu. Önündeki çamurlu yolda, önüne baka baka su birikintilerinin hiç farkýna varmadan basýp saða sola sularý sýçratarak yürüyordu. Park o kadar sessizdi ki ayak sesleri parkýn içerisinde yankýlanýyordu. Bir anda kafasýný çamurlu yoldan havaya kaldýrdý, yolun sað ve solundaki aðaçlara baktý. Ýsmini bilmediði bu aðaçlar kendisine benziyordu. Gövdeleri alabildiðine kalýn ve güçlü görünüyordu, ama dallarý mutsuz, kimsesiz, öksüz bir çocuðun eðilmiþ baþýna benziyordu. Dallarýn hepsi aþaðýya doðru sarkmýþtý. Yoksa bu aðaçlarda mý tanrýdan ateþ çaldý? diye içinden geçiriverdi. Kendisini bu durumdayken, bir þiir de okuduðu "tanrýlardan ateþ çalmak" deyimine benzetiyordu.

   Sanki soðuk bir kýþ günü hiçbir yerde ateþ yokken gidip tanrýlarýn ateþinden bir parça çalýp getirmiþti. Tanrýlar bunu anladýktan sonra, onu mutsuzluk ve yalnýzlýk cezasýna çarptýrmýþtý. Mutsuz ve buruk anýnda gördüðü her þeyi kendisine benzetiyordu. Aklýndan hep mutsuz anýlarýný geçirdi. Kaybettiði zamanlarý, geçirdiði kritik anlarýn hepsini aklýndan geçiriyor ve sanki yeni olmuþ gibi acýsýný hissediyordu.

   Sessizdi, parasýzdý, neredeyse parasýzlýktan evden kovulup dýþarý atýlacaktý. Kaldýðý ülkenin dilini bilmiyordu diye her gittiði ve iþ sorduðu yerlerden kibarca kovuluyordu. Sanki bu cehennem ülkesinde hayat onu köþeye sýkýþtýrmak istiyordu ve köþeye sýkýþtýrýlmýþ bir boksör gibi ha bire yumrukluyordu. Dengesini kaybettirip, onu nakavt edecekti ammaaaa hayat galiba bir þeyi bilmiyordu.

   O direnecekti...

   Karþýsýnda yenik düþmeyecekti. Sadece þu an maçý kaybediyor gibi görünüyordu. Son hamleyi o yapacaktý. Ýþte bu son düþünceleri ile yüzünde tekrar umut beliriverdi, birden bire deðiþti. Yavaþ yavaþ suratýnýn þekli, çatýk kaþlarý, kýrýþ kýrýþ olmuþ anlý umudun þekline giriyordu. O artýk umuttu ve her yer umut kokuyordu...