Delikanlý, Erzurum’da üniversite okuyordu. Kýz ise Antalya’da rehber…
Kader onlarý bir Ýnternet oyun sitesinde karþýlaþtýrdý. Briç oynarken baþlayan yazýþmalar esprilere dönüþtü. Þakalarý, sohbetleri, þiirleri, düþünceleri onlarý birbirlerine iyice yaklaþtýrdý.
Artýk oyun sitesi onlar için buluþma yeri olmuþtu. Baþka kimseyi gözleri görmüyordu. Hatta oynadýklarý oyun da onlar için sadece bir araçtý; “gönül sohbet ister, briç bahane” demiþti delikanlý…
O kadar uyumluydular ki, aralarýnda herhangi bir anlaþma olmamasýna raðmen, tek kelime özel soru sormadýlar.
“Beraberlikleri” üçüncü ayýný doldurduðunda hâlâ hangi þehirde yaþadýklarýný, ne iþ yaptýklarýný bile bilmiyorlardý.
Sadece ilk tanýþtýklarýnda delikanlý þöyle yazmýþtý:
- Ýsmini sorsam nasýlsa baþka birþey söyleyeceksin; onu alabilir miyim?
- Haklýsýn… Ben de gerçek ismini sormayacaðým; sen bana Dilek diyebilirsin..
- Ben de Erdoðan olayým bari…
xxx
“Dilek”, turist gruplarýyla bazen Anadolu’yu dolaþýyor, bazen yurt dýþýna gidiyordu.
“Erdoðan” için zor dönemler oluyordu bunlar…
Gerçi kýz, ilk fýrsatta Ýnternet’e giriyor ve hemen buluyordu delikanlýyý… Ama, evindeki gibi uzun süreleri olmuyordu.
Sohbetleri her an kesilebiliyordu Dilek’in ani ayrýlmalarý yüzünden…
xxx
“Aþklarýný” birbirlerine ilan ettikleri günlerde delikanlý, hiç olmazsa e-mail yoluyla fotoðraf istedi kýzdan…
- Anlaþmayý bozmak yok, diye yazdý kýz… Ne resim, ne ses… Böyle gidecek…
Erdoðan:
- Nereye kadar?
Dilek:
- Ölene kadar…
- Hiç evlenmeyecek miyiz örneðin, diye yazdý utana sýkýla Erdoðan…
Dilek þöyle cevapladý:
- Evlenebiliriz kuþkusuz… Ama biz sevgimizi “eyleme geçirmedikçe” bu yazýþmalarýmýz evliyken de sürebilir!
- Hayret… Sen önündeki hayatta bana hiç yer açmýyorsun! Ben, bizim evliliðimizden bahsediyorum…
- Bunlar bugünün konularý deðil.. Büyüyü bozma. Birbirimizden çok uzaklarda bir yerlerde de olabiliriz.
xxx
Satýrlarda dolu-doyum yaþanan bu “sevgi” tam birbuçuk yýl sürdü.
Erzurum’da üniversite öðrencisi delikanlý ile Antalya’da turist rehberi kýzýn, birbirleri hakkýnda hiçbir þey bilmeden, sormadan “yaþadýklarý” bu iliþki, ondokuzuncu ayýna girerken, aðzý açýlmýþ balon gibi yavaþ yavaþ sönmeye baþladý.
Ne olduðunu ikisi de bilmiyordu üstelik…
Sýradan ve ortalama yazýþmalarýnýn bir yerinde kýz büyük harflerle sordu:
- NE OLDU BÝZE ERDOÐAN?
Uzun bir süre yazmadý delikanlý…
Sonra, karþý soruyla kurtulmaya çalýþtý:
- Sence?
Bu konularda kadýnlarýn daha “yürekli” olduðu gerçeði bir kez daha kendini gösterdi:
- Bak, dedi Dilek… Bir gün böyle üzücü bir geleceðin bizi beklediðini ikimiz de biliyorduk. Ben… Bir turist grubuyla iki günlüðüne bir Anadolu þehrine gittim. (Bu arada mesleðimi de öðrenmiþ oldun! Evet, rehberim.) Hava güzeldi; Havuzbaþý diye güzel bir yer vardýr orada, gidip boþ boþ oturdum. Fýskiyeyi seyrettim. Yanýma bir erkek gelip oturdu; böyle baþladý… Özür dilerim senden… Kader bu… Sakýn üzülme… Ta baþýnda dediðim gibi seninle ömür boyu yazýþýrýz yine…
Delikanlý, kelimelerini bir an önce karþý tarafa ulaþtýrmak için öyle hýzlý yazýyordu ki, neredeyse tuþlarý kýracaktý. Heyecandan çoðu kelimeyi yanlýþ yazmýþtý zaten:
Evet sevgilim evet! Kader bu… Sen miydin o dünya güzeli??? Demek birbirimizi, birbirimizle aldattýk! Ýnternet’ten çýkýp hemen telefon ediyorum sana Ebru!