Her meslekte kýskançlýk vardýr.
Türkücü türkücüyü, futbolcu futbolcuyu, minibüsçü minibüsçüyü kýskanýr.
Ama, spor yazarý spor yazarýný daha fena kýskanýr.
Ekmeðini, mesleðini, popülaritesini, pozisyonunu kýskanýr.
Gazetecilik tarihi, þiddetli meslektaþ kavgalarýyla doludur.
xxx
Günümüzün kavgalý spor yazarlarý vardýr.
Bunlardan, birbirlerini bir kaþýk suda boðmak isteyen ikisi, sportif görüþ farklýlýklarýný sütunlarýna dökerken, sürekli hakaret ederler.
Bununla yetinmez, dost sohbetlerinde, cemiyet içinde birbirlerinin önünü kesmek için çabalarlar.
xxx
Geçtiðimiz günlerde, bu iki “düþman” spor yazarýndan birinin babasý ölmüþtü.
Spor yazarý, Nuruosmaniye Camii’ndeki cenaze namazý öncesinde, babasýnýn tabutunun yanýnda, onun son sözlerine dalýp gitti:
“- Ah evlat, bir yudumluk daha hayatým olsaydý, bütün insanlarý mutlu etmek isterdim, bir kiþiye, bir tek kiþiye daha onu sevdiðimi söylemek isterdim, çocuklarýn yüzünü güldürmek isterdim, gözyaþlarýmla bütün gülleri sulamak isterdim.”

Spor yazarý, hatýralardan çýkýp cami avlusuna döndüðünde, babasýnýn yanýnda bir tabut daha gördü.
Yaþlý gözlerle, taziyelere karþýlýk verirken, uzak bir köþede “düþmaný” olan diðer spor yazarýný fark etti.
“Kadere bak!” diye düþündü; “Ayný gün ve ayný yerde onun da cenazesi var!”
Babasýnýn sözlerini hatýrlamak kalbini yumuþatmýþtý.
“Erkeklik bende kalsýn” diye düþündü, gitti, o spor yazarýna yaklaþtý:
- Baþýn saðolsun, dedi.
Diðer yazar þaþýrdý:
- Yoo, benim cenazem yok, senin için gelmiþtim, baþýn saðolsun, dedi.
Kucaklaþtýlar.