AKBABA

Uzun zaman dilimleri... Güzel , belki dolu , belki boþ , belki rutin , belki alýþýlmamýþ geçen uzun zaman dilimleri. Zaten vakit gelipte gözlerini açýnca , yine burada , yine paspal , yine beþ parasýz , harcadýðým , belirli belirsiz , anlamlý anlamsýz günler...

Akbaba geldi :

"Hadi!"
     
"Olur."

Sýkýlgandý. Belki gereðinden fazla umarsýz. Karar verme öncesi sancýsýydý aslýnda yaþadýðý. Belki de hedefe yaklaþmanýn verdiði tedirginlik. Güneþli bir günde dolaþan bir çöp torbasýydý o. Yemek artýklarýndan gövdesi, süt kutularýndan kollarý, konserve kutularýndan bacaklarý vardý. Kafasý eski gazetelerden oluþan bir balyaydý. Yürümeye devam etti. Þehri ikiye bölen nehrin üzerindeki demir köprünün kaldýrýmýnda ilerliyordu. Elleri, üzerindeki daracýk deri ceketin açýkta býraktýðý, beline bol gelen pantolonun ceplerindeydi. Az önce her þeye küfrederek ayrýldýðý barda ettiði kavgayý anýmsadý. Oldukça hýrpalanmýþtý. Bir an önce evde olmak istedi. Þehrin diðer yakasý fakir halkýn oturduðu bir bölgeydi. Tabanlarý þiþene kadar yürüdü. Birkaç saat boyunca...

Kapýyý açtý ve evin iðrenç havasýný içine çekti. Üstündekileri çýkardý. Banyoya girdi. Sýcak su yoktu. Bunun bir önemi de yoktu zaten. Böyle bir beklentiye girmek uzun zamandan beri lükstü onun için. Kurulanmadan dýþarý çýktý. Üzerini giyinmeden yataða attý kendini. Gözleri tavandaki tek bir noktaya kilitlenmiþti. Az sonra telefon çaldý.

"Merhaba tatlým." dedi karþýdaki kadýn sesi.
"Merhaba"
"Bak dün hiçbir þey söylemeden..."
"Tamam. Önemli deðil. Kapatmalýyým."
"Ama... bak... bir saniye..."

Telefonu kadýnýn yüzüne kapattý. Komidinin üzerindeki sigara paketini aldý. Ýçindeki son sigarayý yaktý ve boþ paketi avucunda büzüþtürüp karþý duvara fýrlattý. Karný acýkmýþtý. Uykusu da vardý. Ayrýca baþý da fena halde aðrýyordu.

"En iyisi dýþarý çýkmak." dedi kendi kendine.

Yataðýn altýndaki, geçen aydan kalma tiþörtünü buldu önce. Dolabýn içinde kaybolmuþ pantolonunu bulup giydi ardýndan. Dýþarý çýktý. Þehir mayýs yaðmurlarýnýn altýnda kalmýþ , her yeri sýcak asfalt kokusu sarmýþtý. Sýcak, bunaltýcý ve yaðmurlu bir hava vardý... Az önce geçtiði demir köprünün kaldýrýmlarýndan, bu sefer ters yöne doðru ilerliyordu. Söylenmeye baþladý kendi kendine...

"Zaman geçiyor. Hiçbir þey anlamadan zaman geçip gidiyor. Garipsiyorum... Aslýnda en arabesk bir tavýrla dile getirmek isterdim çektiðim acýyý ama... Ne yapabilirim böyle dökülüyor. Korku! Çok derinlerde yaþanýlan karanlýk korku. Acýmasýzlýk karþýsýnda yaþanýlan korku. Çaresizlik karþýsýnda yaþanýlan korku. Ama yine de cesur. Her yer çok karanlýk. Ve pis bir koku sarmýþ etrafý. Belki de bu benim kokumdur. Ýçimden çýkan bir koku. Günahlarýmýn kokusu. Korkularýmýn kokusu. Her yer çok karanlýk. Týpký içim gibi. Derin bir uyku iyi gelebilir þimdi. Kan damlayan gözlerimin tek isteði bu þimdi. Derin bir uyku. Yalvarýyor bana. Ýçim bulanýyor. Bu sancý tarif edilemez. Ýçim dýþarý çýkacak boðazlarýmdan ve ben buna müsaade etmiyorum. Tek istediðim bu lanet dünyada birazcýk daha kalýp, tüm lanetlerle savaþabilmek. Ve bu gücü kendimde buluyorum. Fakat önce… önce içimi dýþarý çýkarmalý ve onunla hesaplaþmalýyým…"

Maceracý aptalýn sorumsuzluðu... Vaktinin daraldýðýný , o an'ýn yaklaþtýðýný bilmesine raðmen hiçbir þey yapmayan aptal! Kelimeler arasýna gizlenmiþ bir þifre olmaktan öteye gidememiþ bir cevher olmak... Hýh ! Kimin umurunda ki ? Neye yarar ? Neye yaradý bu güne kadar ? Hiçbir þey yapmadan oturup ölümünü bekleyen birinden farký ne ? Soru sormaktan baþka ne bilir ki o !

Hep þöyle dedi :

"N'apiyim. Ben böyleyim."

Haklýydý belki de ama hayat ona karþý sýrf bu yüzden iyi davranacak deðildi. Maceracý aptalýn sorumsuzluðu... Þimdiye kadar nelere mâl oldu kim bilir. Umarsýzlýk nereye kadar? Ýkilemde kalmak narkoz etkisi yaratmýþtý onda. Artýk alýþmýþtý. Hatta seviyordu bu durumu. Ýkilemde kalmadýðý anlarda mutlaka bir aptallýk yapýp kendini zora düþürüyordu... Ama öte yandan, o hep hüzün bahçesinde dolaþan bir zavallýyý oynuyordu bu sahnede. Kim bilir belki gerçekten, nefret ettiði, aðzýna dahi almadýðý o kliþe yüzündendi.

"Hayat böyle istedi"

Kan aðladý gözleri çoðu zaman. Paylaþmaktan korkardý. Bu zaten anormal deðildi. Islak yolda montuna sarýlmýþ ilerlerken elindeki þiþeye bakýyordu aralýklarla. Ondan kalan son þey… boþ viski þiþesini tüm gücüyle duvara fýrlattý. Kýrýk cam parçalarýnýn havada uçuþunu yavaþ çekimde izledi ardýndan. Ona dair hiçbir þeye sahip olmak istemiyordu…

“Otuz saniye içerisinde terk edemeyeceðim hiçbir þeye sahip olmam.”

Bitiþten korkmamak gibi bir þeydi içinde bulunduðu durum. Belki de alakasý yoktu. Kavga ettiði barýn önüne geldiðinde hiç düþünmeden içeri girdi. Cebindeki son parayla içebildiði kadar içti.