Yüreðime çöreklenen sýzýlara hiç þaþýrmadým. Hayatýmýn dýþýna çýkarken adýmlarýn, gözlerindeki o en kahve sýzýdan acý deðildi elbet. Keþke, böyle itinasýz yaþanmýþ bir Nisan akþamýnda, niçin aðladýðýmý sorabilseydin. O en tanýdýk dokunuþlarýn çekilirken tenimden, o abanozdan yelkenli gibi baktýðýn gözlerini en zifiri gecelerde ararken, elbette ýþýksýz kalacaktý sen yaným. Elbette, yalnýzca ben sarhoþ olacaktým þarap içtiðin o kadehi elimde bomboþ tutarken. O þaraba deli olan Hayyam’dan daha tutkunum sana derken, elbet aðlayacaktým.

Çünkü senden öte köy yoktu bu cihanda. Ýçimdeki seni susturup, beni asude bir sabahýn koynuna býrakmaya yetmezdi kederim. Umuduma en açýk gülüþlerine hasret kaldýkça ve eðer bizimde bir öykümüz olmuþsa, elbette vazgeçmeyecektim senden.

Keþke, býraktýðýn sancýlarý hala niye çektiðimi sorabilseydin! Bu arsýz ayrýlýkla baþa çýkarken yine sen olacaktýn elbet, ömrümün tek öznesi. Gözümdeki puslu bebekleri yokluðunda daha çok kýsýyorken ve birazda deðil adamakýllý korkuyorken kendimden, elbette sýçrayacaktým uykularýmdan. Ve elbet bir benim çekilecekti yýldýzlarým, ellerimle haykýrdýðým sonsuz semadan. Çünkü sende bedeni cahil eden bir þey vardý, göremediðin. Nefes almayý unutuyordu ciðerlerim, vücuda kan gitmiyordu, belki bu yüzden ýsýnmýyordu þu ellerim!

Ey yoksul yüreklerde gezgin sevgili, bir tek sen sað çýktýn, aþklarýmýn keþfettiðim enkazlarýndan. Ve bir kere tutunmuþtu oysa hayallerim, uçmasýna acemi kanatlarýndan. Bil ki buda yetecek bana, sevginden taþanlara bile razýyým artýk.

Çünkü bu sensiz geçirdiðim beþinci Nisan
Ve bir Nisan yaðmuruna, ancak bu kadar tutulur insan!