Tarihin bilinmedik çaðlarýnda, en azýndan benim bilmediðim çaðlarda, ben de çocuktum bir çoklarý gibi. Ve ben de sorular sormanýn birincil vazifem olduðunu düþünürdüm.. Anne bu ne? Baba bu niye böyle? Ben ne zaman büyüyeceðim? gibisinden binlerce soru.. Belki de milyonlarca sorudur da ben sayamamýþýmdýr.. Ne de olsa çocuktum el kadar.    
Yolum karanlýktý. Sorduðum her soru bir kibrit ateþiydi ufak çapta bir ateþ yakmak için. Kibriti çakmak bendendi, ateþi harmanlamak benden bir kaç asýr önde olan büyüklerden. Ama çoðu sorum aðzýma týkýlýrdý hep. Yaptýðým her þeye bir neden bulunurdu, özgürlüðümü alýrlardý elimden. Özgürlüðün bile ne olduðunu bilmezdim de, yaþadýðýmý özgürlük sanýrdým. Savunmasýzdým onlarýn gözlerinde ben, onlarsýz yapamazdým. Haklýlardý belki de. Hakikati bilmiyorum. Çünkü hep onlarla birlikteydim. Tek gerçek onlardý benim için. Onlarýn söyledikleri her þey tartýþmasýz doðruydu. Öyle olmak zorundaydý.   
Sokakta birkaç çocuk bir araya gelince babalarýmýzýn taklidini yapardýk. Herkes kendi babasýný tutardý. Diðer babalarýn hiçbir önemi yoktu. Söylediklerinin de. Herkesin doðrusu kendi babasýnýn söylediðiydi. Kavgaya tutuþanca da bir zaman sonra, yine babalarý öne sürerdik. Benim babam senin babaný döver, lafý en çok telaffuz edilen laftý. Babalarýmýzý arenaya atýp dövüþtürmek isterdik. Herkes emindi babasýndan. Her baba kahramanýydý çocuðunun. Kahramanlar yenilmezdi. Kahramanlar yalan söylemezdi.. Kahramanlar ölmezdi..   
Tarihin bilinmedik çaðlarýnda bir gün, bir arkadaþýmýn babasýnýn ölüm haberi gelmiþti. Kahraman ölmüþtü. Nasýl olurdu ama. Nasýl olurdu da ölürdü kahraman, düþerdi kýlýcý. O çocuk ne yapardý sonra. Kimi dövüþtürürdü sokakta diðer çocuklarýn babalarýna karþý. Kimin söylediklerini doðru kabul edecekti artýk.. O çocukla bir daha babalarýmýzý dövüþtürmedik...   
Sorular sormaya devam ediyordum cevaplar almak için. Ama çoðu soruma, çoðu hareketime 'ayýp' dediler. Ayýp nedir, dedim. Büyüyünce öðrenirsin, dediler. Ayýbýn ne demek olduðunu öðrenemesem de çocukluðum boyu, yine de çok önemli bir þey olduðunu anlamýþtým. Hareketlerimin çoðunu engelleyen bir duvardý o. Boyu benden büyüktü onun. Benden güçlüydü. Belki de babamdan bile güçlüydü. Korkutuyordu beni. Büyümeyi en çok 'ayýp' ile karþýlaþmak için istedim.   
Derken büyüdüm bir zaman sonra. Okullara gittim, kitaplar okudum. Kuþandým da bir güzel, karþýsýna çýkmak için ayýbýn, bir de baktým ki onun da bir babasý varmýþ 'ahlak' adýnda. Daha bir çetin, daha bir güçlü. Büyüklerin bile elini kolunu baðlýyor yeri gelince. Dövüþemedim onunla. Kaçtým.. Çekildim bir kenara. Ahlak'tan habersiz günahlar büyüttüm. Derken bir de 'din' çýktý karþýma, ahlakýn kardeþi. Sordum soruþturdum, kimi ahlak dinden olmadýr, dedi, kimi ise din ahlaktan. Yumurta ve tavuk sorusunu bile çözememiþken, bir de bu çýktý karþýma. Çok aðýr geldi bana, hiç bulaþmadým.   
Kaçmak istedim daha bir uzaða. Saklanmak istedim. Yanlýþ yer seçmiþim saklanmak için, bilemedim. Topluma karýþmayý denedim. Beni burada bulamazlar sandým. Meðersem, toplumdan beslenirmiþ bu iki kardeþ. Beni bulmalarý zor olmadý. Bindiðim otobüste, okuduðum gazetede, oturduðum bir park köþesinde. Her yerde onlar vardý. Kaçmak imkansýz. Saklanmak faydasýz.    
Seni de onlardan kaçmaya çalýþýrken tanýdým. Seni tanýdýkça daha bir kaçmak istedim. Seni de yanýmda götürmek tabi.
Ve sana sormak istemiþtim hep þunu ;
-Ayýbýn, ahlakýn ve de dinin olmadýðý bir yaþam kuruyorum kendime, gelmek ister misin?