Saat geceyarýsýný geçiyordu.Zaman anlamýný yitireli yýllar olmuþtu ancak hala bir bekleyeni vardý.Evden çýkmadan evvel aynada kendisine son bir kez baktý ve aynadaki soluk ve uykusuz yüze "Beni sakýn yarý yolda býrakma en azýndan bugünlük.." dedi.Dýþarýsý soðuktu, sessiz ve karlý bir geceydi.Sahilden yürümeye karar verdi.Kar yüzüne sanki bir tokat vururcasýna geliyordu.Boðazýn sularýna sakince baktý..Artýk çok sevdiði Ýstanbul'un ona büyüleyici gelmediðini farketti.Hayatýnda ilk defa beklenmediði bir yere kendisi bile anlam vermediði halde kararlý adýmlarla gidiyordu.Bir zamanlar çok deðiþik duygularla girdiði o sokak onu ilk defa böylesine anlamsýz ve kararsýz karþýlamýþtý.Kapýyý açtý kartanesi..Ona hep böyle hitap ederdi.Kar kadar beyaz ve temizdi o..Ýlk defa bu denli yabancý bakmýþtý yüzüne.Tanýdýk bir yüz hiç bu kadar soðuk gelmemiþti.Önceden aynaya baktýðýný hissederdi ancak þimdi korkusuyla yüzleþtiðinin farkýndaydý.Ýçini kemiren bu korkunun onu buraya sürüklediðini biliyordu ancak gerçekler dýþarýdaki havadan çok daha soðuktu.Üþüdüðünü hissetti.Kar tanesi onu içeriye aldý.Hiç konuþmamýþtý söyleyeceklerini bilmeden bulunduðu bu yer ona binlerce anýyý hatýrlatýyordu..Derin bir nefes aldý ve içini kemiren o soruyu sordu;
- Neden yalnýz ve sensizim?
- Bazen herþey istediðimiz gibi olmuyor.
- Benim için ne olduðunu çözemiyorum.Karanlýklar bile seni unutturmaya yetmedi kar tanesi.
- Kabullenmeni beklemiyorum..Ancak bana daha fazla acý verme en doðrusu bu...
- Karanlýðýma çekilmemi ve yaralarýmý kendi baþýma sarmamý istiyorsun.Pekala kar tanesi...
Oturduðu koltukdan güçlükle kalktý,koridordan kapýya doðru yürürken nasýl bir son diye soruyordu kendisine.Son kez kar tanesinin yüzüne baktý ve ona sarýldý.Kalbinden bütün bedenine yayýlan ateþ acý haline geldi ve iliklerine kadar acýyý hissetti.Veda kelimelerini hiç kabullenemedi ve acýlarýný koluna takýp yollara vurdu kendisini.Her son gibi onu býraktýðý yerde bekleyen yalnýzlýðýn karanlðýnda yitip gitti...