Önce renkler seçildi. Öyle olmalýydý ki hem erkek hem de bayana yakýþsýn, kiþiliklerini tamamlasýn. Sonunda üç renkte karar verildi. Koyu ceviz yeþili, kýzýla çalan kahve ve deve tüyü rengi.
Karþýdan gelenlerin gözleri atkýlarýna takýlacaktý. Entellektüel, sýcacýk, sevgiyi ve mutluluðu yaþamýþlarýn gururuyla salýnan iki uzun atký.
Günlerce sürdü örmesi… O örerken, sevdiði gitarla bestelerini çalýyor, þaraplarýný yudumluyorlardý. Sabahlarý Ayþe Özgün izleniyor, okula gitmekten vazgeçiliyordu.
Örüyor…
Fýrýnda tavuklar kýzartýlýrken… Cam kenarýndan gelen soðuktan kaçýp, karþý koltuklara geçiliyor.
Sevdiði ona sürekli kitaplar okuyor. Joyce… V.Wolf… Can Yücel tartýþýlýyor.
Ýlmekler atýlýyor…
Ýtalyanca þarkýlar söylerken birlikte diþlerini fýrçalýyorlar. Yatmadan birkaç ilmek daha… Bir ilmek daha…Bir ilmek daha…
Scrabble’lar, monopoly’ler ille de King oynarken… Birazcýk daha… Bir baþka renge geçiliyor… Biraz daha…
Sulu karlar yaðarken Ezgi’nin günlüðü, Teoman, Düþ Sokaðý Sakinleri… hepsi dinleniyor, ezberleniyor.
Sonunda gezmelere çýktýlar. Kuzguncuk sahili, Fethi Paþa korusu, çarþý içleri… Herkes tanýdý atkýlarýný, atkýlar da ýsýttý onlarý. Boðaz’ýn serin rüzgarýnda öpüþürken, sadece köprü ýþýklarý, Venüs bir de atkýlarý þahit oldu olanlara.

Taksim’in barlar sokaðýnda, iki yýldýr boynundan hiç çýkartmadýðý hep yanýnda taþýdýðý atkýsýný kaybetmiþti. Çok, çok üzgündü. Arkadaþlarýyla sokaðý baþtan sona aramýþlar, arabalarýn altlarýna kadar her yere bakmýþlardý. Gittikleri barlara sormuþlar, tüm gittikleri yerleri, vestiyerleri, insanlarý araþtýrmýþtýlardý.
Yok… Yoktu iþte… Biri mi aþýrmýþtý?... Yoksa gecenin kör karanlýðýnda çamurlu yollara mý düþürmüþtü?.. Ýçi burkuluyordu.
Atkýsý… O sevgi dolu günlerden kalan tek kanýttý. Sýmsýký sarýldýðýnda artýk kendisine ait olmayan sevgiliyi, o tanýdýk sýcak kokuyu artýk hiçbir zaman hissedemeyecekti.
Boynunda yeni aldýðý beyaz atkýsýyla Çalýntý Bar’dan içeri girdi. Soyunup, arkadaþlarýnýn yanýna oturdu. Birden þaþkýna döndü. Karþý masada o çok beðendiði yakýþýklý genç ve boynunda kendi atkýsý…Dayanamayýp koþtu. “Atkým!” diye çýðlýk attý.
Genç gülümseyerek atkýyý okþadý.
-Senin miydi? Geçen hafta burada buldum, herkese sordum… Sonra…
Çoktan atkýyý sahiplenmiþti.
-Bir haftadýr boynumda, hiç çýkaramadým.
Kokladý… Genç, atkýyý öylesine benimsemiþ görünüyordu ki, geri istemeye çekindi.
Sadece:
-O çok özel bir atký… Onu iyi koru, diyebildi.
Genç ona uzun uzun baktýktan sonra atkýyý boynuna iyice dolayarak:
-Biliyorum… Anlamýþtým, diye fýsýldadý.

Aydan Selman