Bir baba...
   Bir adam geçiyor Ýstanbul'un caddelerinden. Düþüncelerinin aðýrlýðýndan sis inmiþ taa gözlerinin içine. Buðulu bir camdan ne görünürse, o kadarýný görebiliyor ancak! Seyircilerinin þaþkýn bakýþlarýný; önlerinden geçip gözden kaybolana kadar onu takip ettiklerini; aðýzlarýný býçak açmadan bu insanýn kanýný donduran manzarayý görmekten utandýklarýný bilmeden yürüyor. Artýk tükenmiþ bedeniyle, iki yana savrulan insanlýk damlalarýyla yürüyor...
   Yaþý kýrký geçmez ancak ona bakanlar bir tahmin yürütse ellili, altmýþlý yaþlarda olduðunu pek ala söyleyebilirler. Ýki yana sarkmýþ ince ve kývrýmlý yanaklar, kak kat olmuþ alýn ve kararmýþ simsiyah gözler; aðlamaktan artýk beyazý bile görünmez olmuþ. Gözü görmüyordu dedim ya yine de o sürüyor seyyar satýcý arabasýný. Yanýnda biri var... Belli çile onu da yaþlandýrmýþ... Þehir içi iþlek bir yolda arabayý ikisi kullanýyor, saðlý sollu park etmiþ arabalara sürtmeden geçmek, arkadan gelenlere çarpýlmamak yanýndakinin görevi, sessizce konuþmadan sürüyorlar arabayý
   Zihni artýk acýyý öyle iþlemiþ ki ne bir jest var suratýnda ne de baþka bir ifade, öylece donuklaþmýþ. Kasketi hafif saða eðilmiþ, aðzýnda sigara; soðuk havada daha da derin nefes aldýðýný sanýrsýnýz, ama deðil bunlar hiç mühim deðil... Hiçbir ayrýntý elleri nasýrlaþmýþ adamýn umurunda deðil. Yanýndakine býrakmýþ üþümeyi, o arabayý sürüyor nasýrlý kara ellerle. Sigarasý bitti mi? Yenisini yakmak için bile býrakmýyor arabanýn mafsalýný tek elle yanýndaki yakýyor sigarasýný.
   Çaresizliðin aðýr sorumluluðunu yendiði gün, bugün ama ne dese ki! O piþkin suratlý þoföre?
-O napar be hocam? Onun danasý izin vermemiþ, evrakým eksikmiþ, getirseymiþ, tamammýþ.
Düþünceleri kesik kesik;
-Ulan ben nasýl adamým be hocam, bu kadar mý çaresizim be? Yine tuttuðunu hissediyor arabanýn muhafazasýný, ince ince yaðan yaðmura aldýrmadan. Son görevim bu derken hastaneden çýkýp neredeyse fark etmeden üç dört semti geçmiþler. Çok zor olmuþtu hastaneden çýkarmak kýzý ama herhalde yer kaplamasýn diye salýverdiler onlarý... Herhalde duyuldu da ondan mý korktular? Bu na da þükür dedi.
   Gittikleri yere varmak üzereydiler, az kalmýþtý yolun sonuna. Görmüyordu arabanýn üstünü ama hissediyordu taa içinden acýyý, en derininden, en yýkýcýsýndan, en kahredeninden. Düþünmeden, düþünmekten kaça kaça, þimdi vardýlar kimsesizler mezarlýðýna. Yanlarýnda getirdikleri kürek ve kazmalarla önce mezarý kazacak sonra da;
-Mahallenin imamý gelir mi ki? Kim bilir bedava diye belki...
   Düþünüyor adam, düþünmekten kaçmaya çalýþarak. Bir yavrusunu hiçlikten kaybetmiþ, ölüsünü hastaneden zor çýkarmýþ, bir araç bulamayýp, arkadaþýnýn seyyar satýcý arabasýný ambülans yapmýþ, ait olduðunu sandýðý bir þehrin kabristanina götürmüþ, dayanmýþ, dayanýyor, þimdi de gömecek...
Yanýnda bilmem kim? Arabanýn üstünde; bir kazma bir kürek ve onlarla oynayan bir küçük oðlan, bir tabut ve onun içinde ölmüþ, ölmüþ öldürmüþ; bir küçük kýz ve bir baba...