Yeryüzüne her geçen gün daha da hýzlý bir þekilde yayýlan ekþi bir koku var… Sanýrým bu kokuya ‘leþ’ kokusu deniyor… Vücudu hareket eden, beyni çalýþan bir grup insandan yayýlýrmýþ gibi gözüküyor bu koku. Ama aslýnda içindeki vahþet ve ikiyüzlülükle þiddetli bir þekilde donatýlmýþ, aldatýcý konuþmalarýna raðmen çoktan olmuþ olan insancýklardan yayýlýyor… Tüm yeryüzünü sarýp sarmalýyor… Ve beni tiksindiriyor…
     Çünkü aslýnda aralarda, belki böyle kokmayan birkaç kiþi yaþýyor. Ama yaþar gibi gözüküp de aslýnda tam anlamýyla yaþamayan bu insanlar o denli baþkýn çýkýyor ki, arada bu güzel kokuyla çevrili insanlari algýlamakta zorlanmaya baþlýyor insan. Ve bu ölülerle tanýþýp durdukça, yavaþ yavaþ duygular köreliyor. Ýnsan yapayalnýz kalýyor bu koskocaman gökyüzünün altýnda. Ýnsan tüm umudunu yitiriyor.      
Ben, nefreti iki ay once öðrendim. Nefretin iki ay önce kalbimi ve ruhumu doldurmasýna izin verdim. Her þeyden önce özgürlüðün cehaletinde sürüklendiðim bir zamandý. Aslýnda bir illüzyon olan güveni gerçek saydýðým bir zamandý. Güvendim… Ve bu güven beni tümüyle yalnýzlýðýn hakimiyetinde yaþadýðým þu an ki mezara taþýdý…
     Burasý bir mezar bence evet… Bence bu dünya koskocaman bir mezar… Ýçinde, yaþama gerçekten sahip olan çok az insanýn bulunduðu, zombiler tarafýndan kuþatýlmýþ koskocaman bir mezar… Ve bu gökyüzü bizim topraðýmýz, ay bizim mezar taþýmýz, yýldýzlar ise ruhen deðil ama, bedenen ölenlerin dilek taþlarý… Ve bizler, ruhen tümüyle ölmüþ olan bizler kavruluyoruz günahlarýmýzýn arasýnda… Derimiz yavaþ yavaþ soyuluyor ve çürümeye yüz tutmuþ içimizdeki o ufacýk iyilikler bile gökyüzü denilen bu kocaman topraðýn altýnda fosilleþiyor. Zaman, daralýyor. Biz iyiliklerimizi elden býraktýkça, toprak da isyan ediyor. Kýyamet yaklaþýyor. Çünkü bizler bu topraðý bir nefesle içimize çekip, tüm havayý kirletiyoruz.
     Nefret… Hayattaki en güçlü hissin bu olduðunu daha önce nasýl bilebilirdim ki? Her zaman yalnýzlýðý daha güçlü sanýrdým ben. Ancak anladým ki, insanlar zaten her zaman yalnýz. Ve bu yalnýzlýklarýndan kurtulmaya çalýþýp kalplerini baþka insanlara açtýkça hayatta daha da kuvvetli olan kelimelerle tanýþýyor. Nefret gibi…
     Benim nefretim nasýl mý baþladý? Güvendiðim, dostum sandýðým bir insanýn vücudumu zorla ve hoyratça kullanmasýyla oldu. Ve sonra, omzunda aðladýðým çoðu arkadaþýmýn ‘Onun evine giderek sen kaþýnmýþsýn’ demesiyle oldu. Þimdi, þimdi bunu paylaþabilecek kimse yok. Kabuslarýmýn içinde tek baþýma uyanýrken nasýl atlatacaðýmý bana söyleyebilecek kimse yok. Ve iþte, yalnýzlýk nefretle buluþtu... Hayattaki en güçlü iki sözcük hayatýmý sarýp sarmaladý. Ben, çaresizlikte kaldým… Karanlýðýn en derin yerinde tek ayak üzerinde beklerken, gözyaþlarýmýn oluþturduðu bu derin okyanusun içinde boðulmaya baþladým. Ellerim günün her saatinde titrerken, bacaklarým tutmaz oldu... Ve güzel bir þeylerin gelip, acýmý silip süpürmesini beklerken acýnýn ufak serpiþtirmeleri içinde, doluya ne zaman yakalanacaðýmý bekler oldum. Evet, bazen kelimeler güçsüz kalýyor. Bazen hayatýn ihanetine o kadar yoðun bir þekilde uðruyor ki insan, çömelip kalýyor parçalanan gökyüzünün altýnda. Ve gittikçe daha fakirleþen umudu, diðer insanlar tarafýndan çalýnmaya devam ediyor.
     Ve hayat, her birimize bir þekilde tecavüz ediyor. En mahrem yerlerimize ellerini uzatýyor. Avuçluyor bizi ve koskocaman bir karanlýk topun içinde yuvarlanýp durmamýza neden oluyor. Bedenen ya da ruhen... Her birimiz tecavüzle yaþýyoruz. Ve ölüler diyarýnda, yaþayanlarý bulma umudumuz kayboldukça, bunu atlatmamýz daha da zorlaþýyor. Yeniliyoruz hayata… Gözlerimiz kapalý gidiyoruz. Uçsuz bucaksýz bir karanlýkta, sürüklenip duruyoruz.