Benim eðitim hayatým sýrasýnda; öyle kar yaðdý, hava soðudu falan gibi mazeretlerle okullar tatil olmazdý. Ben Ankara’lýyým. Kuru soðuða, diz boyu kara alýþkýným. Ýlkokuldayken okul çantamý kýzak yapýp, az kaymadým. Yerdeki kar, yarým metreyi bulup da arabalar çalýþmayýnca az yürümedim.

Böyle soðuktu, kardý, kýþtý gibi olaylarda okullarýmýz tatil olmadýðýndan, sömestr ve bayramlar dýþýnda her gün okuldaydýk. Okulu kýrmak bir dert. Bahçelievler Deneme Lisesi Müdür Muavini, ayný zamanda matematik öðretmenimiz, Dilaver Hoca. Okulu astýðýmý farkettiði an ailemi telefonla arardý. O yüzden, caným okula gitmek istemediði zamanlarda sýðýndýðým tek numara, hastalýk numarasýydý. Hasta deðilken hastalýk numarasý yapýp evdekilerin ilgisini çekmek, bütün gün yataktan çýkmayýp, sýk sýk eliyle, dudaklarýyla alnýma dokunarak ateþimi ölçen, þýmaratan bir annenin þevkatini hissetmek, sýcak çorbalar, taze sýkýlmýþ portakal sularý içmek harikaydý. Tabi numarayý bir günden fazla sürdürmek mümkün deðil. Ertesi sabah keyif biter, paþa paþa okula giderdim.

Bu sefer numara yapacak kimsem yok ve ben gerçekten grip oldum. Þu an kafamda bir saman torbasý taþýyorum. Bütün vücudum lime lime kýyýlýyor. Akþam ateþim çýktý saçma sapan kabuslar gördüm. Sonra bir terleme, bir terleme biraz açýldým ama þimdi de boðazým aðrýyor. Ýnsan ne çok yutkunuyormuþ meðer. Boðazým aðrýmazken de bu kadar yutkunur muydum acaba? Saðlýklý olmak ne güzel þeymiþ. Ýnsan elindekinin kýymetini bilmiyor. Elindekinin kýymetini anlamak için kaybetmek gibi aðýr bir bedel ödüyor.

Aslýnda buna da þükür. Allah beterinden korusun. Dert verip derman aratmasýn. Alt tarafý bir grip oldum bir kaç güne kadar geçer. Bahane de oldu. Daha once hiç aklýma gelmemiþti bu soruyu kendime sormak.

Elimizdekilerin kýymetini neden bilmeyiz?

Saðlýðýn kýymetini hastalanýnca, paranýn kýymetini kaybedince, dostun kýymetini ondan uzak kalýnca, gençliðin kýymetini kocayýnca, güzelliðin kýymetini yýllara yenik düþünce, sevgilinin kýymetini ayrýlýnca anlarýz. Kendimize karþý da nankörlük ederiz. Ya huyumuzda, ya boyumuzda ya soyumuzda kusur ararýz.

Kýymet bilmeyene ‘’Nankör’’ denir deðil mi?.. Ýnsan baþkalarýna karþý nankör olduðu gibi kendine karþý da nankör olabilir. Kendi deðerlerinin farkýna varmaz, elindekilerinin kýymetini bilmezse kendine karþý da nankörlük etmiþ olur.

Etrafýmda kendi deðerinin farkýna varmayýp, kendini acýmasýzca eleþtiren, suçlayan öyle çok insan var ki. Ýþte bu da bir nevi insanýn kendine nankörlüðü. Güzel taraflarýný göremeyip, kusurlarý sergilemek.

Anneannemin anlattýðý bir hikaye vardý. Bir zamanlar dünya güzeli bir kadýn varmýþ. Herkes onu çok beðenir, iltifatlar ederlermiþ. Arkasýndan ‘’Güzeller güzeli, bugün þöyle giyinmiþ, güzeller güzeli bugün þuraya gitmiþ’’ Diye bahsederlermiþ.

Bu güzel kadýn kendi güzelliðinden bahsedildiðinde, kendine iltifatlar edildiðinde yüzünü buruþturur. ‘’Güzel deyip duruyorsunuz ama baksanýza ellerim ellerim çok çirkin ’’ Dermiþ.

Aradan bir zaman geçtikten sonra insanlar bu kadýný ‘’ Çirkin elli kadýn’’ diye hatýrlamýþlar ve ondan ‘’Çirkin elli kadýn þöyle yaptý, çirkin elli kadýn þuraya gitti ‘’ diye bahsetmiþler.

Kulaðýmda böyle küpeler varken ben niye saðlýðýmýn kýymetini bilemedim. Niye kendimi korumadým. Ah baþým…Vah boðazým.

Ocak 2002
Ýnci Fügen Yýlmaz