Bil ki bu benim hüzün saltanatýmdýr! Çektiðim çilenin adýný ayrýlýk koyma. Þimdi eline su dökemez hüzünler yaþýyorum. Her baktýðýnda binlerce anlam kattýðým gözlerimin rengi bile deðiþti. Bu siyahlýðý, bu daima kirpiklerimle gizlemeye çalýþtýðým halimi hiç görmedin sen.
Yüreðimden apansýz sýçrayýþlar gibi giderken, gülümseme deðildi o dudaðýmdaki kývrým. Öptüðün yerde býraktýðýn izindi gör ve hatýrla istediðim.
Þimdi el dediðim ellerle tokalaþtým ah! Þimdi hala merakta, hala aynalar karþýsýnda senin izlerini arayan bir kadýn buluyorum. Ah özledim, senin benim olduðunu bilerek uyuduðum o huzurlu, meleklerle dolu dediðim gecelerimi.
Diyorum ya bak, el dediðim eller uzanýyor ellerime, kokum senden uzaklarda, senin tenine dokunmayan rüzgârlarda daðýlmaya baþlýyor. Þimdi yüreðindeki kuraklýðý deniz yapsan, geçer mi bitmeyen susuzluðum?
Seni bu kadar sevmek, elbette bin türlü dert salacaktý baþýma biliyordum. Vazgeç benden beyaz yürekli adam derken gitmeyecektin, bunu da biliyordum. Oysa açma saatleri bile birbirinden kaçýþan çiçekler gibiydik biz. Benim akþamsefalýðým, senin sabah güneþine dönmüþ o papatya haline rastlamýyordu. Ben deniz gibi enginliðimle övünürken, sen gökyüzünde özgürlüðünle seyrediyordun bana kattýðýn maviliðini. Sonunda sen en yorgun ama en ulu dað oluyordun ufukta, bense üzerinde bir kar tanesi...
Býrak artýk, dönerse dönsün baþým, aþk bu döngüyü sever. Ýçinde sen olan hiçbir þeyden yere düþmem ben.
Býrak aþk belki bizi de sever. Ýçinde sen olan her acýyý kabul ettim ben...