“Kapýyý kapatma, býrak acýk kalsýn,kapalý olduðunu görürse beklemekten sýkýlýp gittim sanýr, bakarsýn çalmaz kapýyý, çeker gider...” dediðinde hiçbir þey anlamamýþtým.

Kendisini kapadýðý bu karanlýk odada, kül tablasýndan taþmýþ ölü izmaritlerle baþ baþa neyi ya da kimi bekleyebilirdi ki... yüzünden geçen zamanlarý yakalamak zordu, silik bir tebessümle “biliyorum gelecek...” dedi benden çok kendini inandýrmak istercesine. Aðýr bir taþý kaldýrýr gibi kaldýrdý baþýný, yüzüme baktý, sanki þeffafmýþým gibi sýyrýldý benden, yüzümden,uzaklaþtý bakýþlarý, o an gözlerinin derinliðinde boðulur gibi oldum, nefesimle odaya yayýlmýþ sessizliði yýrtmaktan korktum. Gittiði uzaklardan dönmesini bekledim sabýrla , sessizce yerdeki mindere oturdum...


ne kadar zaman geçti bilmiyorum,sonra aniden ama usulca avuçlarýný açýp bana yaklaþtý,”az önce buradaydý, iþte tam da burada...” dedi ellerini gösterip, “nasýl oldu da kaçýrdým, kayýp gitti ellerimden, tutamadým iþte” diye fýsýldadý, kýrýlmýþ cam parçalarý gibi döküldü sözleri... tuz buz olmuþ kýrýk camlarý toplayýp yapýþtýrabilsem, bir þekilde birleþtirmeyi baþarabilsem,-oysa biliyordum asla olamazdý,düþüncelerim kafamýn içinde oradan oraya savrulan çelik top parçalarý gibi canýmý yakmaya baþladýlar, dilimin sýkýþýp kaldýðý kapan acýtýyor,hiçbir þey yapamamazlýk beni eritiyordu, ben de onun gibi kaybolup gidiyordum kendini kapadýðý bu odada... her þeyin içice olduðu, tüm duygularýn nesnelerle örtülü olduðu bu odaya bakarken , sessizlikten rahatsýz olup, hareket etme isteði duyuyordum, yavaþ yavaþ beni de çekiyordu diplere bu hiç bitmeyecekmiþ gibi duran sükunet, kalkýp savrulmuþ fotoðraflarý, yazýlarý toplamaya karar verdim, sanki ne yapacaðýmý anlamýþçasýna, “býrak böyle kalsýn” dedi, gözlerini gözlerime dikip,”nasýl olsa günün birinde birisi gelip, özenle kurduðun her þeyi yýkýp, gitmeyecek mi, sakýn toplama, buna bir kez daha katlanamam” derken kendi sesine yabancý hali bir býçak gibi kanattý dokunduðu her yeri.



Bense hala tek kelime edememiþtim, ne yapsam, ne desem saçmalayacak gibi hissettiðimden mi yoksa aðzýmdan çýkacak ilk kelimeyle durmaksýzýn bu derin uçuruma yuvarlanýp, oradan çýkacak gücü kendimde bulamayacaðýmdan mý bilmiyorum, yapabileceðimin en iyisi susmak gibi geldi bana, sustum ve öylece oturdum ta ki bana “git artýk, biraz daha kalýrsan hiç gidemeyeceksin” diyene kadar. Usulca kalktým,çýkarken bana “ yarýn yine gel, bakarsýn her þey deðiþmiþ olur...” dedi yarý umutlu, yarý küsgün. Tamam bile diyemedim, baþýmý salladým, onu orada býrakýp, gittim...


kendi güçsüzlüðümden öyle çok korkmuþtum ki, uyandýðýmda her þeyin bitmiþ olmasýný dileyerek uzun süre uykuya sýðýndým, defalarca uyanýp, yeniden gözlerimi kapattým, her seferinde kabuslardan kaçarken buldum kendimi, dayanamadým, hiçbir þey yapamasam da yanýnda olmalýyým deyip, toparlanmaya çalýþtým, defalarca kapýyý açýp, yeniden kapadým, olmadý iþte yapamadým...

gel dediði yarýnýn üzerinden günler geçti, sonunda her þeyi göze alýp, gittim ona...
bana kapattýrmadýðý kapýnýn ilk kez açýk olmadýðýný görünce çok geç olduðunu anladým, ama artýk dönemezdim, kendi anahtarýmla açtým kapýyý, aynanýn önünde onun yazýsýyla bir not vardý...”bekledim sen þahitsin, gelmedi... yarýn gelme, bakarsýn hiçbir þey deðiþmez...”yazýyordu...

gelme dediði yarýnýn üzerinden yýllar geçti, sonunda her þeyi göze alýp, gittim ona...
mezarýnýn üzerindeki otlarý yolarken dikenler takýldý elime, eve dönüp saatlerce aðladým...


yeþim kýrlý