Bu dünyaya gelirken hangi birimiz aðlamadýk? O minik gözlerimiz ýþýkla temas eder etmez,ciðerlerimize hayat öpücüðü hükmündeki ilk oksijen iner inmez tepkimiz aðlamak olmamýþ mýydý?Bu sanki dünyada çekeceklerimize iþaretti.Ýyi bir yere geliyor olsaydýk aðlar mýydýk acaba?Bu biz insanlara bir mesaj olabilir miydi?.. “Ey insan sen dünya denen bir diyara gidiyorsun.Burasý senin hakikî vatanýn deðildir.Sadece ömür denen uzun ve sonsuz yolculuðun etaplarýndan birisidir;bunu böyle bil ve ona göre yaþa!..”
     Alabildik mi bu hayatî mesajý?Hangi birimiz yaþamýný bu ölçüye göre sürdürüyor?..Hangimiz “ Hiç ölmeyecekmiþ gibi dünya için;yarýn ölecekmiþ gibi ahiret için çalýþýnýz.” hadisini kendine düstur edebiliyor?Huzursuzluklarýmýzýn yegâne kaynaðý bu dengeyi saðlayamayýþýmýzdýr.
     Oysa, gerçek mümin ne dünyaya sýrtýný çevirir, ne de ahirete!…Dünyaya dört elle sarýlýp ahireti unutmak ne kadar yanlýþsa;ahireti kazanmak için dünyayý tamamen elinin tersiyle itmek de o derece yanlýþtýr.Mümin denge üzere hayatýný yaþar.O, ifrat ve tefrit noktalarýndan uzaktýr.Çünkü dinin zaten kendisi dengedir.Ýki cihanda aradýðýn huzuru bulmak istiyorsan ölçü ve denge üzere yaþamalýsýn.
     Dünyayý ebedî yaþayacaðýmýz bir yer olarak gördüðümüz için kendimizi sonsuz âlemden soyutluyoruz.Onun için de huzursuz oluyoruz.Çünkü hayata bakýþ mantýðýmýz yanlýþ ve tutarsýz…Yanlýþlar üzerinde yükseldikçe huzursuzlumuz o oranda artýyor.Ömrü, dünyevî ve uhrevî diye iki ayak olarak farzedersek, biz bu ayaklardan birini daima devre dýþý býrakýyoruz.Tek ayak üstü yaþayan bir insan,iki ayak üstü yaþayan insana göre elbette daha çok yorulacaktýr.Yoruldukça da huzuru kaçacaktýr.Dünyadan zevk almayan ve de sonsuz âleme yönelik hiçbir hazýrlýðý olmayan insanlarýn yaþam tarzý budur.
     Denge üzere yaþamayan insanlarýn zararý sadece kendilerine deðildir.Onlar toplum için de büyük bir tehlike arzederler.Çünkü bu tip insanlar hep bir tedirginlik içerisinde yaþarlar.Umuttan çok, korku vardýr yüreklerinde….Bu ruh hâli onlarý diðer varlýklara karþý sevgisiz ve hoþgörüsüz yapmýþtýr.Onun için yaþamlarý kararmýþtýr bu insanlarýn!.Pozitif bir yöneliþ göremezsiniz hayatlarýnda…Baþkalarýný da umutsuz ederler.Hayata müspet bir katkýlarý yoktur.Yaþamak onlar için bir yüktür.Aslýnda kendileri de topluma ve genel anlamda dünyaya yüktürler.
     Bütün mevcudat belli bir denge üzere yaratýlmýþtýr.Bunu böyle bilmeli ve ona göre biz de denge üzere yaþamalýyýz.Birbirimizin karakter farklýlýklarýný çatýþma sebebi olarak deðil, kiþisel bir zenginlik olarak görmeliyiz.Birbirimizin kadrini ve kýymetini bilmeliyiz.Çünkü ne biz bu hayatý tapuladýk,ne de bu hayat bizi tapuladý.Ansýzýn ayrýlacaðýz birbirimizden…Her doðan mutlaka ölecektir.Doðmak,ölmektir aslýnda…Doðumla beraber yaþam kronometresi geri saymaya baþlamýþtýr.Sayýlý gün çabuk geçer.Her fâni mutlaka tükeniþi yaþayacaktýr.Tükeniþ demekle yokluðu kastetmiyoruz asla.Çünkü bizim inancýmýzda yokluk diye bir þey yoktur.Yokluk olarak düþünülen ölüm,aslýnda sonsuzluða açýlan nuranî bir kapýdýr.
     Hepimizin içinde sonsuza dek yaþama arzusu vardýr.Bu arzu deðil midir bizi ölümle düþman eden…Güya ölüm bizi ebedî âlemden alýkoyuyor!..Tam tersi aslýnda..Ölüm bize sonsuzluðun kapýlarýný açýyor.Ruhlarý dünya gurbetinden kurtarýp ahiret yurdu denen aslî vatanýna kavuþturuyor.Allah hiçbir þeyi lüzumsuz yaratmaz.Eðer Rabbimiz bize ebedî yaþama isteði vermiþse muhakkak buna karþýlýk sonsuz bir hayat bahþetmiþtir.Her duygunun bir karþýlýðý vardýr.Aslýnda insanlarýn sonsuza dek yaþama arzusu,ahiretin ve ebedî hayatýn varlýðýna en büyük delildir.Allah bu duyguyu yarattýðý hâlde insanlara ebedî yaþama nimetini vermeseydi (hâþâ) abes olurdu.
     Madem ki sonsuz hayat var,korkulacak bir þey deðildir ölüm!...Bir de hayatýmýzý denge üzere yaþamýþsak, ölüm dünya meþakkatlerinden kurtulup soluklanýp istirahat etmek için bir fýrsattýr.Yol azýðý olan yolculuktan korkmaz.Azýðýmýz olmadýðý için korkuyoruz bu sonsuz yolculuktan…Oysa Allah’a kavuþmaktýr ölüm…Kim istemez sevgilisine kavuþmayý?...Varlýk ummanlarýna yelken açmaktýr ölüm!..Yunus’umuz ne güzel söylemiþ:
      “Ölümden ne korkarsýn
      Korkma ebedî varsýn.”
     Hem atalarýmýzýn dediði gibi korkunun ecele faydasý yoktur.Akýllý insan ömrünü ölüm korkusuyla harap etmez.Denge üzere yaþar,ahireti ve hesap gününü dikkate alarak vaktini geçirir;dünyada adýný yaþatacak hayýrlý eserler býrakýr.
     Tövbe ve piþmanlýk günahlarýn eriyip yok olmasýný saðlar.Allah, samimi duygularla piþmanlýk duyup yalvaranlarýn elini asla boþ çevirmez.Onun en çok sevdiði þey de tövbeleri kabul etmektir.Onun için tövbe kapýsý ardýna kadar açýktýr.Bundan istifade etmesini bilelim.
     Dünyaya gelirken biz aðlýyorduk,yakýnlarýmýz gülüyordu.Ölüm hâli vuku bulunca her þey nasýl da deðiþti.Ýmanla göçenler, sevgililerine kavuþurcasýna içten içe gülerek ayrýlýyor dünya denen gurbetten!...Bu esnada bu hakikati göremeyen biz fâniler aðlarken,fânilik elbisesini üzerlerinden atan sonsuzluðun bahtiyar yolcularý gülüyor.Rabbim,hepimize gülerek aslî vatanýmýza göçmeyi nasip etsin.
     e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com