Türkî Cumhuriyetlere öðretmen alýmý imtihaný neticesi elime geçtiðinde çok heyecanlanmýþtým.
     Kazanmýþtým imtihaný!...Hem de Türkmenistan’ýn baþkenti Aþkabat’a tayin edilmiþtim.
     Akçaabat’tan Aþkabat’a gidecektim.
     Söylemesi bile bir hoþ…
     Akçaabat’tan Aþkabat’a!...
     Günler günleri kovaladý;nihayet evlât-ü ayalden ayrýlma zamaný geldi.
     Bugüne kadar hiç mi hiç yurt dýþýna çýkmamýþtým.
     Yurt içi seyahatlerimde de hep ailemle beraber dolaþtým.Yani ilk kez uzun süreli bir ayrýlýk yaþayacaktým.
     Fakat içimde o üzüntüyü boðan bambaþka bir sevinç var.
     Az bir þey mi Allah aþkýna!...
     Yýllardýr sevgisini içimde yaþattýðým ata topraklarýna gidiyorum.
     Bir yanda hüzün,öte yanda bastýrýlmasý mümkün olmayan tarifsiz bir sevinç…
     Kim demiþ “Erkekler aðlamaz” diye?...
     Ýnsan olmanýn alâmetidir gözyaþý…
     Gözyaþýnýn su gibi çaðlamadýðý ayrýlýklara ayrýlýk mý denir?
     Ben de insan olmanýn gereðini izhar ettim.
     Evlât-ü ayalden nemli gözlerle ayrýldým.
     Ankara’da pasaport iþlemlerini hallettikten sonra sabaha karþý Esenboða Havalimaný’nýn yolunu tuttum.Yalnýz deðiliz tabiki.
     Onlarca kader arkadaþým var benimle beraber…
     Kýrk beþ dakikalýk Ankara-Ýstanbul yolculuðu sanki göz açýp kapayýncaya dek bitti.
     Uçaktan iner inmez Ýstanbul Atatürk Hava Limaný Dýþ Hatlar Terminali’ne aldýlar bizi.
     Burasý Türkiye’nin Avrupa’ya veya genel anlamda dünyaya bakan yüzü!...
     Son derece çaðdaþ…
     Son derece modern…
     Son derece þýk…
     Türkiye’nin yüz aký dersek abartmýþ sayýlmayýz.
     Sözkonusu terminalde THY’nýn Türkmenistan uçaðýný bekledik.
     Öðleye doðru pasaport kontrolü için kapýdan içeri aldýlar bizi.
     Uzun ve dar yapay bir koridordan uçaða doðru hareket ettik.
     Türkmenistan’ýn baþkenti Aþkabat’a 23 Türk öðretmenle beraberce gidiyorduk.
     Koltuðumuza oturduk;uçak pistte hareket etmeye baþladý.Biraz sonra da ayaðýmýz yerden kesildi.
     Artýk Ýstanbul semalarýndaydýk.O anda “Ýstanbul Kanatlarýmýn Altýnda” filminde figüran hissettim kendimi.
     Hakikaten Ýstanbul kanatlarýmýzýn altýndaydý.Ben de uçaðýn sað kanadýnýn tam üzerinde oturuyordum.
     Her þey bir film gibiydi.
     Fakat yaþadýklarýmýzýn hepsi hakikatti.
     Anavatandan ata vatana gidiyorduk.
     Bir ara mikrofondan bir anons sesi duyuldu: “Kaptanýnýz konuþuyor.Þu anda Sivas üzerinde uçuyoruz..”
     Pencerenin tam kenarýnda oturuyordum.Þimdi de Sivas kanatlarýmýzýn altýndaydý.
     Belli bir zaman sonra yüksek,karlý bir dað gözüme iliþti.Yanýmda esmer yüzlü bir Türkmen delikanlýsý oturuyordu. “Þu karþýda görünen yüce karlý dað Aðrý Daðý mýdýr?” diye sordum. “Evet” dercesine baþýný salladý.Aðrý Daðý’ný tepeden görmek de varmýþ kaderimizde…Sonra Ermenistan topraklarýna,ardýndan da Hazar Denizi’ne ulaþtýk.Sonra uçsuz bucaksýz bir çöl baþladý.Yolculuða baþladýðýmýzdan beri üç saat on beþ dakika geçmiþti ki kaptan pilot,birazdan Aþkabat Hava Alaný’na ineceðimizi haber verdi bizlere.
     Ýstanbul’dan Aþkabat’a olan yolculuðumuz üç saat on beþ dakika sürmüþtü.
     Ama bu yolculuk bana sanki bir asýr kadar uzun gelmiþti.
     Çünkü bir an evvel ata vatanýn o mübarek topraklarýna basma arzusu vardý içimde!...
      e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com