Pencere önünde
ihtiyar bir adam;
gözleri uzaklara dalmýþ
seyrediyor sanki
geçmiþin sisteki görüntülerini
kaldýrýp bir bir
hatýralarýn tozlu örtülerini,
býkmadan.

Kah sevinçle doluyor,
kah aðlamaklý oluyor.
Hangi diyarlarda,
hangi anýlarda geziniyorsa kim bilir?
Bâzen nefesi kesilecek gibi
derin derin soluyor.

Kim bilir, belki düþünüyor
ele, avuca sýðmayan
deliþmen gençliðini...?
Belki...bir hayal olan hatýratýný
bozulan saðlýðýný,
bir daha geri gelmeyecek dinçliðini...

oysa þimdi bir enkâz kalmýþ
o þaþalý mâziden geriye..
dönmüþ bedeni;
bir kemik, bir deriye.
Ýçten içten kýzýyor belki de
canýný talan eden,
hayatýný mahveden,
zaman denilen uslanmaz serseriye...

Önde bir pencere
dünyaya açýlan..
ve o pencereye sýðacak kadar bir manzara..
görebildiði sadece bu!?
Bâzen düþünüyor:
Kuyudaki Yusuf’u
Balýktaki Yunus’u
Düþündükçe ruhuna
Serpiliyor su.

Sonra kendi durumu tekrar tekrar
geliyor gözlerine:
budanmýþ bir aðaca dönen bedeni..
hissediyor âniden,
hançer gibi,
vücuduna inip kalkan neþterleri.
Yeniden dökmeye baþlýyor
kýrýþ kýrýþ alnýndan
soðuk soðuk ecel terleri
anýmsayýnca,
âh ederken acýdan
týrmaladýðýný yerleri.

Hastalýk, bir baþka hastalýk
ameliyat, bir baþka ameliyat.
Usanmazsan yataklarda
yatalak yatalak
yatabildiðince yat;
hayat diyorlar buna
nasýl diyorlarsa hayat!?

Ne gözleri görüyor artýk
ne tutuyor elleri
hayal-i sükut olmuþ
bütün hayalleri
bir divan üstünde
kah yatarak
kah oturarak
geçiyor ömrünün hazan günleri.

Pencere önünde bir adam:
seyrederken manzarayý
iç geçiriyor durmadan.
Yaþ çýkmasa da
gözleri kan çanaðý aðlamaktan
artýk hiçbir zevk,
tad almýyor, alamýyor
ne dünya ne yaþamaktan.
Yok ölmekten baþka bir arzusu
sâdece onu istiyor Allah’tan.

www.kadirkaraman.com