Yakýn tarihimizin abide þahsiyetlerinin baþýnda hiç þüphesiz ki Atatürk gelmektedir.Bir milleti uçurumun eþiðinden kurtararak,ona apaydýnlýk bir yol çizen bu mümtaz insan,pek çok sömürge ulusa da yürek vermiþtir.Atatürk’ün milli bir kahraman olduðunu içte ve dýþta kabul etmeyen yoktur.Bunun aksini düþünmek,güneþin varlýðýný inkar etmek kadar manasýz olur.           
     Atatürk,yiðit bir asker,dahi bir kumandan,gerçekçi bir devlet adamý ve ileri görüþlü bir inkýlapçýydý.Hiç bir zaman kibir ve gurur hastalýðýna kapýlmamýþtýr.Daima halktan bir insan olarak yaþardý.Nefes aldýðý müddetçe Türk olmaktan gurur ve þeref duydu.Onun içindir ki:Ne mutlu Türk’üm diyene!” söylemiþtir.
     O,yaptýðý icraatlarý þahsýna mal etmedi;milletiyle paylaþtý.Mütevaziliðin gereði olarak kendisinde bir harikuladelik görmüyordu.Ölümden korkmadýðý için her türlü tehlikeye korkusuzca atýlabiliyordu.Her zaman ordunun baþýnda yer almýþtý.Ýçinde besleyip büyüttüðü tutku derecesindeki vatan sevgisi,onun gücüne güç katýyordu.
     Atatürk,milleti için doðru bildiklerini gerçekleþtirmede hiç tereddüt etmedi.Neyi nerede yapacaðýný çok iyi biliyordu.Yani zamanlamasý fevkalâdeydi.Doðru zamanda doðru iþler yapmak prensiplerinin baþýnda geliyordu.Onun inkýlaplarýnýn toplum tarafýndan kýsa zamanda benimsenmesi,bu özelliðinin delili olsa gerek.
     Hasta adam olarak nitelendirilen bir milleti ayaða kaldýrarak þahlandýran Atatürk az zamanda çok ve zor iþler yapmýþtýr.Ezilmiþ ve horlanmýþ olan Türk milleti,Atatürk sayesinde geçmiþteki itibarýna kavuþmuþtur.En kötü þartlarda bile baþarýlý olunabileceðini bizzat icraatlarýyla ispatlamýþtýr.
     Atatürk her haliyle,bir liderde bulunmasý gereken meziyetlerin tümüne sahipti.Onun liderliði doðuþtan gelen meziyetleriyle,çok çalýþmasýnýn ürünüydü.Meþverete çok önem verirdi.Çok emin olduðu konularda bile çevresindekilerin düþüncesini sorardý.Fakat doðru bildiðini de tüm karþý çýkmalara raðmen gerçekleþtirmekten çekinmezdi.O,doðrunun tekliðine inanýrdý.Lakin doðruya giden yollar çoktu.Mühim olan en kestirme yoldan gitmektir.En az emekle en yüksek verimi almak en doðru seçenektir.O,bunu tatbik etmiþtir.
     Mustafa Kemal Paþa,öze önem verirdi.Dýþ görünüþle ve kabukla ilgilenmezdi.Ýlke ve inkýlaplarýyla,kurmuþ olduðu genç ve dinamik Türkiye Cumhuriyeti’ne ruh vermiþtir.Milletimiz artýk aþaðýlýk kompleksinden kurtulmuþtu.Halkýmýza özgüven gelmiþti.Yýllarca itilip kakýlan Türk insaný,kendisine itibarýný iade eden Ata’sýna þükran borçluydu. Bu borcunu onun ilke ve inkýlaplarýna sýmsýký sarýlmakla ödemektedir.
     1938 yýlýnýn bir 10 Kasým sabahý,onu Türk milletinin kalbinden maddeden söküp aldý.Onun aramýzdan ayrýlmasý,ilke ve inkýlaplarýnýn rafa kaldýrýlmasý anlamýna gelmiyordu.Hatta ölümüyle beraber kendisine duyulan sevgi daha çok arttý.Çünkü biz maalesef kýymetli insanlarýmýzýn deðerini hayattayken bilemiyoruz. On Kasýmlar’da yas tutmak ona duyulan sevginin ölçüsü deðil. Sevginin belirtisi aðlamak,yas tutmak olmamalý!...Sevgi sahiplenmektir biraz da.Atatürk’ü ne kadar yaþýyorsanýz o kadar seviyorsunuz demektir
Yirmi birinci yüzyýla girdiðimiz bu devirde Atatürkçülüðün neresindeyiz?Bu hususta kendi iç dünyamýzda bir muhasebe yapmalýyýz.Büyük Türk’ü,Atatürk’ü ölümünün 65.yýlýnda rahmet ve minnetle anýyorum.


e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com