ÖLÜME GÝDEN YELKENLÝ

Nefes almaya baþladýðým zaman , ölüme yol almaya baþlamýþtým bir kere. Kaçýnýlmaz gelecek ,peþin sýra yaþlanmaya baþlamýþtý artýk benliðimde. Evet hayat tüm gerçekliðini sunuyordu ,düþlerim buna yetiþemiyordu gerçekler bedenime acýmasýzca saldýrýyor ve ben çaresizliðin içersinde sarmaþýklar gibi kývrýlmýþ sadece gözlüyordum. Gerçek diye anlamlandýrdýðým þey hayatýn ta kendisinden baþka bir þey olamazdý.
Gözlerim ýþý gördüðü anda hayata yabancýlaþmýþtý bir kere. Kim bilir belki de gözlerim de bedenim gibi isyan etmiþtir, ölüme yelken açan gemiye. O anda hayretle bakmýþýmdýr, ne kadar kalabalýk bu gemi diye, ama binilmiþti bir kere, iniþi olmayan yelkenlide ölüme doðru yol alacaktýk. Bebek bedenimle bunca hüzünlere, isyanlara, kalabalýklara nasýl dayanabilecektim ki! Ölüme yol alan yelkenli, daha nerelere uðrayacaktý, kimler binecekti acaba! Bütün bunlarýn yanýtýný þimdi büyüyen duygularým ve gözlerimle görüyorum...
Bebek bedenim büyüdü artýk ve o zaman dan beri bütün acýlara karþý direniyorum. En kasvetli duygularýmla, siper ediyorum kulaðýmdan çýkan ezgileri, savaþçý gerçeklere, savaþçý sahteliklere...
Þimdi limanlardan birindeyim. Geçmiþi gördürüyorum etrafýmda olan yanýlsamalara. Küçük týnýlar sunuyorum yorgunluklar içindeki kulaklara, mavilikler adýna büyüyen sevinçleri arýyorum, ölümün eþiðinden sýyrýlýp açan çiçeklerde... ne kadar renkliler, zaman içinde dallanýp budaklanmýþlar, bir tanesini ince zarif parmaklarýmýn arasýna alýyorum. Ne kadar da mutlu görünüyor, gülümsüyor gibi geliyor , sevinç çýðlýklarýný duyar gibiyim...