Yolculuk etmeyi sever misiniz?.. Otobüsle bir þehirden diðerbir þehre gitmeyi?.. Ben çok seviyorum... Bana bir okul gibi geliyor her yolculuk. Coðrafya dersinin, sosyoloji, psikoloji dersinin somut olarak iþlendiði bir okul... Düþünsenize, harita üzerinde iþaretlediðiniz, yollarýn, kasabalarýn, köylerin üzerinden bir bir geçiyorsunuz... Ayak basýyorsunuz deðiþik topraklara mola anlarýnda... Her yerde ayný olan toprak daha bir farklý, su daha bir farklý, hava daha bir farklý geliyor size... Ve deðiþik insanlar tanýyorsunuz, durduðunuz, ulaþtýðýnýz yerde, ya da bindiðiniz otobüsün içinde... Onlarýn öyküleri sizin öykülerinize karýþýyor... Kendinizi yenilenmiþ, bilgilenmiþ hissediyorsunuz her yolculukta... Üzülüyorsunuz, seviniyorsunuz, kýzýyorsunuz, hüzünleniyorsunuz gördükleriniz, duyduklarýnýz karþýsýnda... Yaþam otobüsün dýþýnda ne ise, içinde de ayný çünkü...

Haftasonu iznindeyim... Ýzmir'den memleketime bir gündüz yolculuðu yapýyorum... Doðduðum, çocukluðumun ve gençliðimin geçtiði kente gidiyorum... Ýçimde tarifi imkansýz bir sevinç var... Elimdeki kitabý okumaya çalýþýyorum ama nafile... Anýlar izin vermiyor... Özellikle de çocukluk anýlarým... buna biraz da yan koltukta oturan baba-kýzýn muhabbetleri neden oldu diye düþündüm... Öyle güzel anlaþýyorlar ki!.. Çocuk tahminim 4-5 yaþlarýnda... Durmadan býcýr býcýr konuþuyor... Kapkara, iri gözleri var çevresine bakan... Ha bire sorular soruyor babasýna. yüzünü okþuyor, saçýna asýlýyor, gömleðini çekiþtiriyor... Genç adam ilgisiz kalmýyor kýzýnýn bu sevimli haylazlýklarýna; eðilip yanaðýna öpücükler konduruyor ara ara. Ardý arkasý kesilmeyen sorularýna cevap ermekten de býkmýyor... "Ne güzel!.." dedim kendi kendime, "Artýk babalar da çocuklarýna sevgilerini göstermeyi öðrendiler; korkmadan, utanmadan, çekinmeden"...

Halamýn sözlerini anýmsadým birden: "Bir gün olsun sevgisini belli etmedi rahmetli. bilirim severdi, severdi ama uzaktan. Yanýnda dut yemiþ bülbüle dönerdik. Sýký mý birimiz haylazlýk etsin, anýnda okkalý bir tokat yerdik..."

Yavaþ da olsa bir þeyler deðiþiyordu demek!..

Uzun süre devam etti, baba-kýzýn o mutlu tablosu... Epey yol almýþ, ben de kitaba iyiden iyiye kaptýrmýþtým kendimi...

Birden, "Þaaak!" diye bir ses duydum. Bir tokat sesi... baþýmý çevirince küçük kýzýn aðlamaklý yüzünü gördüm. dudaklarý büzülmüþ, gözleri dolu dolu olmuþtu. Aðlamadý ama!.. Yalnýzca: "Sen Bana Niçin vurdun baba?" dedi titreyen sesiyle... Bir yandan da acýyan yanaðýný ovuþturuyordu... Koltuða kapanýp, hiç kýmýldamadý. Uzun bir süre geçti öylece... Baba da böylece tabii dinlenme fýrsatý buldu. Ama eminim içi içini yiyordu. sonunda dayanamayýp, gönlünü almaya çalýþtý. Ama her hareketinde küçük kýz daha bir büzülüyordu koltuða... Belli ki kýrýlmýþtý, incinmiþti... Eðilip kulaðýna bir þeyler söyledi babasý. Buzlar eriyiverdi hemen!.. Yine býcýr býcýr konuþmaya baþladý...Çocuk yüreði iþte, affedivermiþti babasýný... Ama yediði tokatý gerçekten unutmuþ muydu acaba?.. Birden o küçük kýzýn yetiþkin hâli geldi gözümün önüne: Dayaðý tanýyan,bilen, çocuklarýna atmaktan çekinmeyen, kocasýndan geldiðinde çaresiz kabullenen hâli...

Ýçim burkuldu. kendi kendime, "Abartýyorsun!.." dedim, "Alt tarafý babasý çocuðuna bir fiske vurdu. belli ki çok kýzmýþ... Hem belki sorunlarý var, kafasý meþgul, sinirleri gergin. Boþ bulunup istemese de vurdu iþte!.. Bak her þey süt liman, yine çok mutlular!.."

Kitabýma döndüm... Ara ara da göz ucuyla bakýyordum, küçük kýzýn neþesi yerinde mi diye... Yerindeydi... Ama uzun sürmedi biliyor musunuz?.. Ýkinci tokata bizzat tanýk oldum. hem de neden?.. Babasýnýn dizleri üstüne çýkýp, çevresini oradan seyretmek istediði için... "yapma, olmaz, düþersin!.." diyen babasýný dinlemediði için... Bu çocukça isteðin hakký tokat mý olmalýydý acaba?... Küçük kýz yeniden kapandý koltuða... Baba yine gönlünü almaya çalýþtý bir süre sonra... Ama çabalarý sonuçsuz kaldý... Bu kez iç çeke çeke aðlýyordu küçük kýz...

Bir an göz göze geldik babayla... Bir þeyler söylemem gerek diye düþündüm: "Size darýlmakta haklý!.." diyebildim yalnýzca. kýzgýnlýk, þaþkýnlýk, biraz da suçluluk karýþýmý bir bakýþla baktý bana ve bir þey söylemeden baþýný çevirdi...

Sessizlik içinde yolculuk sona erdi...

Uyuyan kýzýný sarsa sarsa uyandýrdý...

Nerde olduðunu bir türlü algýlayamayan yavrucak, uyumadan önce neler olup bittiðini çok iyi anýmsýyordu; yüzü hâlâ aðlamaklýydý çünkü... Bu kez affetmemiþti...

Otobüsten indiler... Babasý elini tutmak istedi, O itti... Ve babasýný üç-beþ adým geriden takip etti...

Küçük kýz yeniden yetiþkin oldu gözümde; "Hem sever, hem döver" anlayýþýyla kocasýnýn üç-beþ adým gerisinden yürüyen, omuzlarý düþük, baþý eðik hâliyle...

Gerçekten bir þeyler deðiþiyor mu dersiniz?