Aný #1


Sen, ben ve o aslýnda hiçbirþeyin gerçek olmadýðý bir boyutta ama yine de tüm diðer insanlarýn algý düzeyinde vardýk. Yaþadýðýmýz ve hiçbir þekilde baþka bir þeklin hayalini kuramadýðýmýz bu yer; bize ayný zamanda hem iþkence edip hem de bizi mutlu ediyordu. Birbirimizle olan baðýmýz ya da baðlarýmýz zihinlerimizi ve bedenlerimizi kelepçelemiþti, ayrý olmayý düþündüðümüz anda diðerleri de istiyordu. Yeni doðmuþ ve henüz annesinden ayrýlmamýþ bir bebek gibi göbek kordonlarýmýz vardý. Tek farkýmýz analarýmýza –ki var mýydýlar aslýnda- deðil birbirimize baðlý olamamýzdý. Herþeyin sýrasý vardý aramýzda; görmenin, beslenmenin, duymanýn ve diðer duyularýn.

Kötü kokan, ekþi deri kokan, besinlerimizi bu göbek kordonlarý sayesinde paylaþabiliyorduk. Týpký ense köklerimizde çýkan ve bizden çok üstün fakat farklý açýlardan da özürlü, düþüncelerimizi toplayan ama kendisi de düþünebilen, izlerimiz içinde beðenmediði bir anýya rastladýðýnda bize iþkence edebilen ve fakat karþý koymayý asla aklýmýza bile getiremeyeceðimiz o þey gibi.

Ýçinde olduðumuz yer, oda, alan –bilmiyorum aslen- garip bir geometrik þekle sahipti. Algý düzeyimizin uç noktalarýna göre varoluþ þeklimiz de deðiþiyordu. Sürekli yer deðiþtirip, bir defa bulunduðumuz yere tekrar gitmiyor muyduk, yoksa hiç yerimizden kalkmadýk mý, özel algoritmalarla kodlanmýþ bir döngü içinde miydik, yoksa tamamen rastansýsal mýydý herþey; hiç bilmiyorum, bilmiyorduk. Birbirimize hem aittik hem birbirimizin efendisi. Seni ya da onu hiç sevdim mi bilmiyorum ya da en azýndan size karþý bir duygu var mýydý içimde hissedilen. En belirgin taný size karþý içimdeki; ayný zamanda hem aþýk, hem dost, hem aile hem de yabancý olmamýz.

Birlikte olduðumuz anlarýn hiç birinde gerçekten var olup olmadýðýmýzý anlayamadým. Zaman kavramýnýn tamamen yitmesi belki de en kötü þeydi. Bir duygu ya da hisse ya da herhangi bir objeye konsantre olup bunun saniyeler mi yýllar mý sürdüðünü hiç anlayamadým. Mekan kavramý da apayrý bir kaostu. Odamýz hep o ayný geometrik þekilli odaydý ama dekorasyonu sürekli deðiþen... Bir an uzay gemisi benzeri bir odadayken hemen sonrasýnda kendimizi eski ve aðýr döþenmiþ bir evin herhangi bir odasýnda bulabiliyorduk. Üstümüzü hiç deðiþtirmedik ve belki de hiç giyinmedik. Birbirimize karþý oturuþ þeklimizi hiç deðiþtirmedik, herzaman mükemmel bir üçgen olduk; neden olduðu konusunda hiç bir fikrim olmamasýna karþýn; sen ve ben bana her zaman bir kenar gibi geldik. O ise daha köþemsiydi...

Tabi hiç bir zaman bir kenar paylaþmadýk seninle, her birimizin bir köþesi vardý ve daha fazlasý olamazdý. Buyutsuz, tek, küçük, sade ve sadece bir köþe noktasý... Bu görülemez sýnýrlarla belirlenmiþ köþelerimiz kendimize özel sanýlmalarý için vardý. Ve biz de bize çok özel gelen yaþamlarýmýzý devam ettirmemize ancak yetecek kadar besinimizi ve zavallý anýlarýmýzý biriktirdik bu köþe noktalarýnda...

Hayatým boyunca o iðrenç, kötü kokulu, yoðun sývý ile beslendim, aðzým hiç bir þeyin tadýný almadý, hissetmedi gerçekte ama var olan her þeyin tadýný biliyordum. Bu diðer þeyler -sanrýlar- için de geçerliydi. Ve tabi ki küçük özel nokta bölgecikleri bir kandýrmacaydý; kendime ait hiçbirþeyim olmadý hiçbir zaman ve fakat sahiplenme duygusunu baþka bir þekilde asla bilemezdim.



Özel düþüncelerimizi paylaþtýðýmýz güzel sohbetlerimiz oldu, asla konuþmadýk tabi, aðýzlarýmýz hiç açýlmadý. Çok emin olmamakla beraber bilmiyorum ama gözlerimiz bile açýlmamýþ olabilir. Gördüðümü sandýðým herþeyi sadece bilmiþ olabiliim... Evet, dünya üzerindeki herþeyi tattým ve herþeyin kokusunu aldým; bir bebeðin göðsünün içinde atan minik kalbini ellerime aldým; sýcaklýðýný hissettim, atýþlarýndaki ritmi duydum ve evet sýktým parçaladým bir bebek öldürmenin ne demek olduðunu bildim... Bütün bu bilginin bir gün ne iþe yarayacaðýný bilmesem de isteyerek ve azimle onlarý biriktirmeye, sýralara koymaya devam ettim. Var oluþumun anlamlandýrýlmasý, ya da bizim bir birlik, kendi çapýmýzda bir topluluk olarak var oluþumuzun ne amaçla olduðu benim için hiç de önemli olmadý. Vardýk, olduk, bir þekilde gerçektik, var olacaktýk ve bitmeyecektik... Hiç olmamasý gereken, hiç yaþamamasý geren ironiydik biz... Yaratýldýk, bunu sonuna kadar sömürdük....

Belki senin belki de onun tadýna baktýðým anlardan biriydi; bunu sadece düþünerek yaptýðýmý fark ettim -anladým ve anladýk. Herþey küçük çakan þimþekçiklerdi; beyin hücrelerimiz arasýndaki sývý sadece görevi olan elektrik akýmlarýný iletme iþini sürdürüyordu ve biz de görevimiz olan bilme iþini...

Kanatlarý olan çok güzel yaratýklardýk biz.....


Bir gün senin aklýna geldi sonra uçup uçamayacaðýmýz –ya da en azýndan bunun deneyimini yaþayýp yaþayamayacaðýmýz- uçtum, uçtun, uçtuk... Bizim baðlý olduðumuz, bizi baðlayan o þey o an korktu! Saniyenin milyarda biri gibi olsa da o kadarcýk an için özgürdük çünkü. Ne sen, ne ben, ne o, ne de yüce iþkencecimiz vardý. Ve içimize umut düþtü! Asla özgür olamadýk tabi ki, ama özgürlük hakkýnda güzel felsefi sohbetlerimiz oldu. Yaþamlarýmýzda herþeyin bir nedeni vardý yaþamlarýmýzýn kendisi dýþýnda. Nefreti öðrendik çok güzel, aþký öðrendik, sevgiyi ve herþeyi... Ýnsanlarýn uðruna neler vereceði herþeyi biliyoruk ve bunun görevimiz olmasý bizi gururlandýyordu. Bütün güzel ve çirkin þeyler bilindi... Acý çekerek öldük kaç kere; yanarak, boðularak öldük, öldürdük, öldürüldük bazen, ihaneti, ihanetin acýsýný ve aldatmanýn zevkini gördük.


Görevimiz bitmedi daha... hala öðreniyoruz; görünmez kanatlarýmýz, farklý boyutlardaki algý düzeylerimiz, acýmasýzlýðýmýz ve þefkatimizle...