Radyoda eskilerden bir þarký, neden bilmem hep sen geliyorsun aklýma bu ezgileri duyunca. Gözlerim geçmiþe bakýyor sebepsiz. Kendi oyuncaðýmýzý kendimiz yaptýðýmýz yýllar. Daha iyi bir oyuncak yapýlmayacak, oynamasý en zevklisi bizim yaptýklarýmýzdý. Atari oyunlarý gibi. Belki teknolojiden yoksun, kaliteden uzak ama eðlenceli. Bizim hayatýmýz gibi. Hayallerimiz ve isteklerimiz vardý gelecekten. Sen þarkýcý olacaktýn, bense týp okuyacaktým. Rahmetli dedem “doktor oðlum” diye severdi ya beni. Ben týpý kazanamadým, dedem ise yoktu artýk. Yaðmur suyuyla göl olmuþ arsamýzda, hayallerimizden yaptýðýmýz Titanic’leri batýrýrdýk. Evet arsamýzdý, sahte tapular bile yapmýþtýk çocuk aklýyla. Futbol sahamýzdý o bizim ve hepimiz birer lisanslý futbolcuyduk. Lisanslarýmýzý da kendimiz yapmýþtýk, turnuvalarda kavga çýkmasýndý amaç zaten hiç de kavga çýkmazdý. Kendi müzik grubumuzu kurmuþtuk o yýllardan, senin hayal gücündü beni bugün amatör de olsa bir yazar bir besteci yapan.

Bana sorardýn her þeyini, bileklerimizi kesip kan kardeþi olmuþtuk, hiç canýmýz yanmamýþtý. Sabah dýþarý çýkardýk Antalya’nýn dayanýlmaz sýcaðýnda, akþama kadar oturup sohbet ederdik. Hiç sýkýlmazdý canýmýz hatta akþam olduðunda hiç eve gitmek istemezdi. O sohbetlerin yarýsý yok þimdi. Büyüdük. Kýzlara ilgi duymaya baþladýk.. Sen jönüydün mahallenin ama ilk aþký ben yaþamýþtým. Çok sevmiþtim be dostum, ilk sarhoþluðu yaþadým, sokaklarda aðladým. Ýstanbul’a nefretim ondan, güneþleri hala batýrýyorum. Her gidiþi bir geliþi oldu hasretin ve bir gün geldi, hiç gitmedi. Defalarca yaz geldi üstüne, her yaz balkonda bizim evin önünden geçer mi diye beklerdim, hiç geçmezdi. O varken senin pabucun dama atýldý diye düþündüðünden sen sevmezdin onu. Aramýzýn ilk açýlma sebebiydi. Sonra tekrar eskisi gibi olduk, o ise yoktu artýk.

Kötü alýþkanlýklarýmýzýn yeþerdiði yýllardý ardýndan gelenler. Biz ise devamlý suladýk kötü olduðunu bilmeden. Ýlk arzularýmýz, zevke atýlan adýmlarýmýzdý. Benim birden uyandýðým kabustu senin rüyalarýn. Ben uçurumun ucundan döndüm, seni kaybettim kurtulamadýn. Keyif verici maddeleriydin hayatýn. Antalya’nýn simgesiydi falezler ve ne zaman aklýma gelseler, beraberinde üstlerinde kollarýný açmýþ, aþaðýya bakan sen. Koþtum sana, son bir çaba, kar etmedi. Ben zirveye vardýðýmda, senin cansýz vücudun yere vurmuþtu. Hayatým karardý birden, sen ise yoktun artýk.

Radyoda eskilerden bir þarký, neden bilmem hep sen geliyorsun aklýma bu ezgileri duyunca. Seni unutamam ki dostum, kan kardeþim. Her sarhoþluðumsun sen. Her çocukluðum senle soldu, olgunluðumsun sen. Neþemdin ya eskiden þimdi hüznümsün sen. Ben ise yalnýz büyüyorum, hayallerin bana kaldý. Son bestemin adý “Yerini kimse tutamadý”.