Aþk’a Batýrýlmýþ Ölüm Saatleri…

Ölümü andýran bir sessizlik vardý erafta...
Sonra bir kükreyiþ, bir gürleme…
Heyecandan kalbi duracaktý neredeyse…
Kapýya doðru ilerlemek istedi.
Ancak aþký bunu engelledi.,
Ýlk düþündüðü Ýva oldu.
Sudan çýkartýlmýþ, soluk benizli bir erkek cesedi
Çöreklendi gözlerine.
Ardýndan aðýtlar.
Nefessiz öylece yatýyordu yerde.
Kýpýrdamadan.
Teni kül rengiydi.
Dudaklarý yarý açýk.
Gözlerinde bir kanmýþlýk.
Hiçbir þeyin geri açamayacaðý bir kapanmýþlýk.
Kývýrcýk saçlarý hiç olmadýðý kadar renksiz
Ve siyahýn en hafif tonuyla renklendirilmiþ gözler…
Kaþlarý artýk güzelliði simgelemek istemiyorlardý .
Cesedin üzerine atýlmak istedi.
Yapamadý.
Sarýlmak istedi.
Olmadý.
Ýç parçalayýcý bir böðürme duyuldu.
Bunun kendinden geldiðine inanamadý.
“Ýva” diye bir ses kayboldu semalarda.
Ýva’nýn kendisi kayboldu.
Sesiz bedeni ölümü haykýrýyordu.
Cennet ve cehennem kýpýrdamadan durdu.
Düþünceleri bir toz bulutu oldu havada.
Tesadüfen kainatý yarattý.
Sevgisi bu kainata karýþtý.
Acýsý tanrýlaþtýrdý onu.
Boðazýnda çözemediði bir düðüm olmuþtu sessizlik.
Ölüm döþeðinin pis kokusu burunlarý yere düþürdü.
Ýva diye bir parça koptu yüreðinden
ve topraðýn kokusunu topladý üzerine.
Acýyla karýþýk bir þimþek çaktý.
Ve içindeki sevgiyi tetikledi.
Ýva diye bir þeyi vurdu sevgi
Ölüm diye bir gerçeðe karýþtýrdý.
Acýlar çok uzaklarda harmanlandý.
Rüzgar acýyý toplayýp getirdi.
Kainat yandý, söndü.
Hiç kimse anlayamadý bunu.

Mor daðlarýn ardýnda bir güneþ batýyordu…


Mor Ölüm’den…