Kapýda belirdiðimde söyleyeceðim sözleri ben de bilmiyordum. O tahmin ediyordu, ya da ben öyle zannediyordum... Batmakta olan güneþin aydýnlattýðý yüzünü net bir þekilde görünceye kadar ona yaklaþtým. Aramýzda üç adýmdan az bir mesafe kalmýþtý. Nefes almalarýný duyuyordum. Benim atan kalbimin sesiyle düet yapýyordu sanki. Gözlerime bakýyordu. Derken dudaklarýmdan kelimeler dökülmeye baþladý.
"Yaralar kapanmak üzere açýlýrlar. Vicdan azaplarý ise asla kapanmazlar. Sana verdiðim her bir yara, her bir kanlý çizik, yarým yamalak bir hatýra olup bilincinin bir köþesinde eskiyecek. Sana, bende yara açmak için zaman versem, bu sefer sana en derininden bir vicdan azabý býrakacaðým. Kapanmayacak. Her aklýna geldiðinde ölmeyi dileyeceksin. Ölemeyeceksin üstelik. Düzeltmeye çalýþacaksýn, olmayacak. Bir paradoksa sürükleneceksin, asla çýkamadýðýn, asla birinin seni çýkartamadýðý. Vicdan azabýn kapanmayan bir yara halini alacak. Sana bunu yapmaya hakkým yok. Yarayý sana, vicdan azabýný kendime armaðan ediyorum"
Sustum. Bir süre o da sustu. Gözlerimden akan yaþlar, onun gözlerinden akan yaþlardan sonra yere ulaþýyordu. Sessizliði hýçkýrýðý bozdu. Ses bir býçak gibi kalbime saplandý. Öldüðümü sandým.
Sessizlik...
Gözlerimi kapattým. Kapalý gözlerimden yaþlar hala akýyordu.
Güneþ batmýþtý. Karanlýk.
Boynuma sarýlmasýný hissettim. Öyle sýký sarýyordu ki, asla býrakmaya niyeti yokmuþçasýna. Söylediklerimin yalan olmasýný diler gibi. Bir rüyadan uyanmaya çalýþýr gibi.
Artýk hýçýkýrýklarý kulaðýmýn dibindeydi. Gözlerinden süzülen yaþlar, benim yaþlarýma karýþýyordu. Hýçkýrýklarýn arasýndan belli belirsiz bir kaç cümle çýktý :
"Seni unutacaðýmýmý sanýyorsun. Bu yaranýn kapanacaðýnýmý sanýyorsun. Bencilliðimi sencilliðin üzerine kurmadýðýmýmý sanýyorsun..."
Artýk hýçkýrýklarýn kalbimi tuzla buz eden sesi daha aðýr çýkýyordu. Kollarý daha bir sýkýydý. Derken kollarým bana ihanet edip boynunu sardý. Kum saati devrilmiþ, zaman durmuþtu. Derken kollarý ve kollarým yavaþça gevþedi. Yüzümü, yüzüne döndüm. Ýki avcunu iki elimin arasýna aldým. Nemli gözlerimle, nemli gözlerine baktým... Hýçkýrýklar azaldý. Söyleyeceklerimi bekler gibi bir hali vardý, ýslak mavi gözlerinin... Yalvarýrým konuþ, diyorlardý. Yalvarýrým konuþ...
"Seni o kadar çok seviyorum ki, sana bu iyiliði yapýyorum... Zamanla acýlarýn azalacak. Benimkilerse katlanarak artacak. Belki, bundan sonra aynaya bakamaycaðým. Vicdan azabý her gün kalbimi ve beynimi kemirecek. Her gün büyüyecek. Her gün büyüyeceksin gözlerimde. Bense bir nokta olacaðým senin gözlerinde bir zaman sonra. O zaman beni anlaman dileði..." Cümlemi tamamlamamý engelleyen dudaklarýma yapýþan dudaklarý olmuþtu. Devrik kum saati þimdi paramparçaydý. Zaman bu sefer durmamýþ, tamamen yok olmuþtu sanki.
Gözlerimi açtýðýmda yeniden gözlerim gözlerine deðdi... Sað eliyle acemice göz yaþlarýný silmeye çalýþýyordu. Az önce beni saran kollarý, bu sefer beni iki adým geriye atan bir hamle yapmýþtý. Ve ardýndan zamaný yok eden dudaklarýnda bir isyan vardý... "GÝT!. Allahýn belasý git artýk..."
Kapýnýn aðzýna geldiðimde, yüzünü belli belirsiz seçiyordum. Elleri, akan göz yaþlarýnýn yere ulaþmasýný engellemek için sürekli bir çaba içindeydi. Sokak lambalarýnýn aydýnlattýðý sokaðý göz yaþlarýmla ýslatmak için kapýdan çýktým. Kapýnýn kapanma sesi, onun hýçkýrýklarý arasýnda kayboldu...