Yasemen kokulu geceler...

Ýncir kuþlarý da yok artýk... Günbatýmýnda güvercin yalnýzlýklarý baþlýyordu ufkun kýzýlýnda; bir ben sanýrdým pencerelerde günü kovalayan oysa gülün de derdi varmýþ her mevsim yanmaktan.

Yaz bütün yapýþkan sýcaðýný terli bohçasýna doldurmuþ esmer günlere doðru göçe hazýrlanýrken senin hatýran hala yalnýzlýðýmýn tek ilacýydý. Dün çocuk yalnýzlýðýn vardý hülyalý yastýðýmýn baþucunda ve sorduðum sorular nedense hep cevapsýz kalýyordu. Aynalar þaþkýndý gülümserken geceye gececi düþlerle...

Geceler yasemen kokulu geceler... Falezlerde gün akþamlanýrken zaman o kadar deðiþken akýyordu ki gözlerden; sözcükler romatizmal aðrýlarýn koynunda susmayý yeðliyordu. Sahili ayaklar altýna alan Karacaoðlan Parký'ndan bütün þehre, bütün gececilere bir merhaba demek geldi sevgi deryasý gönlümden nedense yapamadým belki de yabancýydým meltemine denizinin, falezlerinin kibirli duruþuna... Ay yine utangaç bulutlarýn ardýnda, gülümsüyordu aþýk tadýnda oysa sen yoktun yabancýsý olduðum bu þehrin kaldýrýmlarýnda. Üþüyordum biliyor musun yokluðunda, yýldýz olup kaydýðýn geceden bugüne kadar hep senin soðukluðunla yaþamýþtým. Ölüm ah o soðuk sözcük seni nasýl da alýp götürmüþtü? Ve çýtsýz zaman sözcükler gibi...

Ve zaman uçurum diplerinde biten zambaklar kadar en sevgiliye koþulmuþtur. Limon çiçekleri hala sen kokar mý ey sevgili? Baþýmda yine kavak yelleri ve sebepsizim yaralý ceylanlar kadar. Ah uðruna mavi atlasý karaladýðým anlar! Kör oldum yürüyemeyecek aynalara yaban kalacak kadar. Yorgun düþlerim var hüznün çocuklarý acýlardan kalan. Nerde uðruna geceleri karalayýp gözyaþý döktüðüm dilber? Gülüþün yankýlanýr esir kimliðimde. Der ki kara kaþlý dilber "Hüzün ve tütün kokar geceleri." Bazen bir arayýþtýr düþünce payý olmaksýzýn yalnýzlýðý kovalayan. Kimi zaman bir küheylan oluverir hatýrlar zinciri, esaretin boynunu büken halkalar özgürlüðü kamçýlar durur.-Yasemen kokar geceler-Oysa serüvenciler dökülür yollara zamaný bölmek için. Garip olur gurbette yalnýzlýk susarsýn aðlamaklý sesinden utanarak, dolar gözlerin yüreðin burkulur ve hep yýldýz kayar umutlarýmýn mavisinden. Hep kahýr, hep keder, hep hüzün kalýr mahmur sabahlarýn aynasýna ve yalnýzlýðým ormanlar, okyanuslar kadar büyüdükçe sýradaðlar kadar uzuyordu gözlerde.

Ey falezleriyle taþlaþmýþ yürekler, ey mavi atlas!

Hangimiz daha çok seviyoruz yasemen kokulu geceleri?


Serhat AKDAÞ