BU ÞEHÝR
Bu þehri bir de yaðmur yaðarken, yer gök ýslanýrken görmeliydin. O, ölüler kadar suskun çehresiyle, hiç görmediðin ve bekleyemeyeceðin kadar ýslaktýr artýk. Biraz da tuhaflaþýr iç içe girmiþ evlerin kibirsiz çatýlarýný ýslatan damlalarla.

Usulca pencereyi açýyordum, büyüsü bozulmasýn diye, yaðmur hep böyle damaðýmdaki aþýk tadýnda ( tadýyla) yaðsýn diye. Az önce sokaklarýnda üç beþ çocuðun cirit attýðý, misket oynayýp kaytýrýk bir edayla aðladýðý þehri þimdi sel götürüyordu. Ýçim ürperiyor ve her düþen damlanýn sanki içime iþlediðini hissediyordum. Nasýl da tane tane yaðýyorlardý ve birbirilerine hiç deðmeksizin tek kelimeyle intihar ediyorlardý, günlerce aþinalarýnda bu aný beklerken hevesle. Bir þeyler olmalýydý, maviyi griye bezeyen, sisi perde perde o muzip surata geren bir þeyler olmalýydý?

Ben bu yaðmurlara nisan ýslaklýðýný adýný koymuþtum. Týpký yýlýn her nisan ayýnda nasýl yaþýyorsak öyleydi saðanak duygularý. Geçen nisaný anýmsayýverdim de, ne tuhaf ne ezik geçmiþti; dile kolay söylenmesi, hatýrlanmasý ýslak duygularýn çið düþerken donmasý kadar. Yalnýzlýðýn küf kokulu dilimde acýlaþmasý ve beni varlýðýmý keþfetmeye zorlamasý kadar ýslak ve de aðýrdý. Ve hala yaðmur yaðýyordu, sen yoktun þehir bir bilinmeze doðru ýslanarak sisleniyordu. Üþüyorduk ve ne de çok yalnýzdýk ýslak akþamlarýn koynunda öyle deðil mi? Hayat bir sel gibi zamansýz akýp duruyordu; her evin çatýsýndan deðiþik renkte, farklý tatta; oluk oluk sýzýntýlar köpürüyordu. Sanýrým hep akacaktý nisan ýslaklýðýyla gözlerimdeki buðu tadýný anýmsatan yolculuklarýn yalnýzlýðýnda. Þehir neden bu kadar suskun ve yalnýzdý? Yoksa bu halini mi çok seviyordu? Bacalar tütsüleri andýrýyor, boðazýmdan geçmeye çalýþan meyvenin tadý uçuktu biraz Ýstanbul kadar, günü özlercesine, karanlýða yýrtarcasýna. Gramafon yalnýzlýklarýndan geriye koskoca bir þehir kalmýþtý sultanlarýný aldatacak kadar ve iki daðýn arasýna sýkýþýp yürek çarpýntýlarýyla yaþayacak kadar...Yiten ne vardý, yokluk adýna? Neden sorular çözümlerini bulmakta zorlanýyordu?

Þehrin yükseklerini sis bürümüþ , nem havaya yapýþývermiþti. Bulutlar hüznün güze ait olduðunu unutmuþçasýna belleksiz bir ýslaklýkla yok oluyorlardý. Bir aðýrlýk çöküyordu, içime iþleyen tanelerin yuva yaptýðý hücrelerime. Bir an belleksiz kalmanýn acýlýðýný hissediyordum; bir ormanýn kurumuþluðu, çatlayan dudaklarýn susuzluðunu ve semanýn hep kapalý kalmasýný düþünüyordum. Tuhaf bir melodiyle üþüten sesimi kaybederken damlalarýn büyülü dünyasýnda, sarýlmayý bekleyen yeni doðmuþ bir bebek kadar, üþüyordum.

Hýrçýn okyanuslarda fýrtýnalarla boðuþan bir yelkenlinin halini düþünüyordum da, þehrin en yücelerinden bakýp bakýp gülümseyen gözlerin vermiþ olduðu tedirginlikle bu düþümden vazgeçiyordum. Penceremi kapamýþtým ve saðýr bir sessizliðin beni yiyip bitirdiðini fark ediyordum. Yere düþen damlalarýn mutluluk adýna çýkardýklarý çýðlýklarý dinlemeliydim...Biliyor musun düþen her damlada birazcýk sen vardýn ve toprak sen kokuyordu. Çiçekler yüzüne özenip tomurcuklarýný patlatmaya çabalarken, üþüten bir kasým yalnýzlýðýný hatýrlatýyorlardý. Biraz da üþümüþlerdi, yürümeyi bilmeyen bir kedi yavrusunun ýslaklýðýný andýrýrcasýna, titriyorlardý kar tanelerinin usul salýnýþlarýnda. Kamyonlar yükünü, otobüsler yolcusunu almýþ yeni diyarlara yelken açýyorlardý. Radyoda aðýr duygulu bir þair gaipten haberler veriyordu. Ve hep yaðmur yaðýyordu, üþüyorduk, yalnýzdýk nisan ýslaklýðýnda. Türküler yandýðý ve yakýldýðý ateþin sönüþüne yanadursun, ýslak bir güneþ ay yülü bir bebek gibi doðuveriyordu tabiat ananýn yüreðinden. Ebemkuþaðý geriliyordu boydan boya, o gergin suratýný az önce yitiren gökyüzüne. Fýrçasýný o kadar özenle kullanýyordu ki, her renkten bir parçayla beziyordu, cömert yüreðindeki sevgili sözcüklerle. Sis artýk çok yükseklere çekiliyor ve þehir yine o muzip yüzü ve mimikleriyle çocuklara kalacaktý. Nisaný nisan yapan da sanýrým yaþanan ve hep yaþanan sessizliðin bozuldukça tamir edilebilmesi ve yeniden bozulmasýydý.

Yerler ýslak, gök ýslak ve toprak sen kokuyordu nisan ýslaklýðýnda...?




Serhat AKDAÞ