Yollar bilirim ben;sensiz gidilen,sensiz olan, sonsuz olmaya aday.Sevmem aslýnda yolculuklarý,hep bir zorlama vardýr yollarýmda.Gitmeleri ,gelmeleri karýþtýrdýðým.Hep bir Kýzýlýrmak deltasý.Deðiþmeyen ýrmaðýn debisi kývamýnda.Yollarýn sonunda -varýþlarým da yani varmak denirse eðer, ”Baþka bir hayat,nasýl kendi evim gibi tanýdýk? Ve kendi evim,nasýl bütün bir dünya gibi yabancý?” çeliþkisini yaþadýðým emri vaki yolculuklarým.

Yollar bilirim ben;sensiz gidilen,sensiz dönebilme karasýzlýðýnda.Amaçsýz,ilkesiz yollar giderim.Dönmeme yeminleri ederim,keskin yolculuk kokularý içerisinde.Terk-i diyar eylemek isterim,yaþadýðým yere inat yaparcasýna onu kýskandýrýrcasýna.

Yolun beni götüreceði yerde bambaþka bir hayat vardýr biliyorum her þeyini baþtan kuracaðým bir hayat.Ama yine biliyorum ki;varacaðým yerde yine ayný sorunlar,ayný sabahlar,ayný akþamlar,ayný sýkýntýlar olacak.Hayat;yine kendisini gösterip tüm suçlarýmýn günah keçisi,tüm yalanlarýmýn tek sorumlusu olacak.Benden bir ben alýp bana yeni bir ben verme vaadiyle kandýrýlacak olan ruhum ve en çok incinecek olan yine ruhum olacak.Evet,ruhum olacak…

Yollar birim ben;hep bir mecburiyet,otobüsle gidilen.Ýzsiz,ýssýz yerlerden geçen,kervanýný çað içerisinde yitirmiþ.Muavine ilk göz temasýnda gýcýk, ‘kaptan’a karþý yolculuk kadar zorunlu bir güvenle ama onunla gidilen yollar bilirim ben.“Yanýma kimse oturmasa da rahat rahat uyusam.” Bencilliðinde.”bu koltukda benden önce kaç kiþi oturdu ve neydi yolculuklarýnýn ana maddesi.”Düþüncesinde.

Yollar bilirim ben;gidilen git git bitmeyen ve yanýndan geçip gittiðim takometre hýzýnda þehirler,kasabalar,köyler,boþ araziler.Þehirdekiler;büyük þehir rüyasýna yatmýþlar.Boþ araziler;biraz dolsak da,kimisi bizi yarý dolu diye kalan kimisi de yarýsý boþ diye nitelendirse düþündeler.Bir daha geçmiyeceðim buradan desem yalan.her geçiþim onlara uðrama zorunlu,varýþlarým onlara varmaya baðlý…

Yolculuklar bilirim ben soðuk;aðustos ayýnda bana kazak giydiren,haziranýn ayýnýn ortasýnda yanýma bir þey alayým endiþesinde.Ocak,þubat;kýþ-kýyamet,kar-buz ve türkçemde ki ne kadar soðuk ile alakalý ikileme varsa hepsi dahil.

Yollar bilirim ben;gün doðumuyla baþlayan yada gün doðumun da bitmeye yakýn.Gece 12:00 arabalarýna talim ve o geceler hiç bitmezmiþ gibi gelir.Yollar deðil.Yollar hiç bitmez zaten kaç ömre törpü olmuþ kim bilir?Gece hiç bitmezmiþ gibi gelir.Bedenim oturmaktan yorgun,gözlerim sabah güneþine karþý, yangýn,kulaklarýmda rakým deðiþikliði týnýsý,aðzýmda pas tadý,ellerimde kolonya kokusu,içimde yollardan sensiz dönme korkusu,bavulumda bana bile beni anlatamayacak olan benim kýyafetlerim.

Yollara giderken senin ile en çok yalnýz kalmýþ boz kýr aðaçlarýna üzülürdüm.Alabildiðine daðlýk ve çorak arazinin ortasýnda tek baþýna kalmýþ bir aðaç,bir çýkýntý,gövdesi sola yatmýþ,dallarý sarkmýþ yalnýz kalmýþ cinsi anlaþýlmayan bir aðaç.Kim bilir kaç mevsim tüketmiþ,acýlarýný halka yapýp atmýþ içine,bölü ikisi yaþýný keresi acýlarýný,hasretini veren motifler yapmýþ içine sýkýntýdan.Ýþte budur aðacýn kabuk baðlamasý,yapraklarýný dökmesi.Kim?Neden?Nasýl dikmiþ o aðacý oraya diye düþündüm kilometrelerce sonra yanýmda olmayýþýn geldi aklýma yollara sensiz çýkýþým,aðaç iþte dalý yapraðý,kökü ile daha ne olsun baþka…yollar bilirim ben ;biraz daha kabuk baðladýðým senle gidilen sensiz dönmeme arzusunda….

Uzun ince bir yoldayým,gidiyorum.Her yolculuk hala beni hüznlendirebiliyor,terk-i diyar eyleyemiyorum kýyamýyorum þehrime,yollarýmýn asfaltý TCK garantisinde.Gidip de dönmek olmuyor bazen.Yollar bilirim ben Edirne’den Ardahan’a,Toroslar’ý aþýp,Zigana’dan geçmiþliðim vardýr .Senin gittiðin yollarý bir tek ben bilmiyorum,bilememden zaten zira senin ki benden terk-i gönül…