Yorucu bir okul gününden sonra dershaneye gitmek üzere otobüs duraðýna indim. Dershaneden çýktýktan sonra da koþa koþa okula yetiþmem ve okuldaki etüd yoklamasýnda bulunmam gerekiyordu. Aklýmda bunun yorgunluðuyla gelmiþtim otobüs duraðýna. Bulduðum yere oturarak bir Kadýköy otobüsünün gelmesini bekledim. Sokaðýn ortasýnda her yaný bombayla sarýlmýþ insan(lar)ý görene kadar.
     Beyaz bir bastonla etrafý yoklayarak geldi önce, tam da önümde durdu. Ayaðýyla ve bastonuyla durduðu yerin kaldýrým olduðuna emin olduktan sonra bastonu bükülme noktalarýndan katladý ve elinde bastonuyla beklemeye baþladý. Önce neyi beklediðini kestiremedim. Önünden, arkasýndan birçok insan geçiyordu. Önünde duran minibüslere de tepki vermiyordu. Eminim, onlarýn minibüs, iki dakika önce yanýndan geçenin genç olduðunu ve ona baktýðýmý BÝLÝYORDU!! Sonunda bir otobüs geldi. Adam cebinden akbilini çýkarýnca anladým otobüs beklediðini. Acaba nereye gidiyordu?? Yanlýþ otobüse binerse saatlerce uðraþýr dururdu. Yardým etmek ve etmemek arasýnda sýkýþtým bir süre.. “Beni” yenemedim. Kendimi gelen Kadýköy otobüsüne atarak cezalandýrdým. Ýþte o zaman fark ettim sokaðýn ortasýnda etrafý bombayla sarýlmýþ insanlarý. Beyaz bastonluya hiçbirimiz yardým etmemiþtik ve bu davranýþýmýzla bir kere daha kanýtlamýþtýk birbirimize karþý ne kadar acýmasýz, umursamaz olduðumuzu…
     Otobüse bindiðimde boðazýmda bir yumru, aklýmda bunlar vardý. O ise hala hiç göremediði kapkaranlýk þehrinde, baþka bir karanlýða gitmek üzere, kara bir otobüs bekliyordu. Siz bundan ne çýkarýrsýnýz bilmem ama ben ona “dýþ seslik” yapmadýðým için kendime hep kýzacaðým…